Turkije
Turkije, officieel de Republiek Turkije gelegen in Zuidwest-Azië en Zuidoost-Europa. De hoofdstad en regeringszetel van het land is Ankara.Als staat ligt Turkije voor het overgrote deel in Azië (West Azië), maar bezit ook een kleine hoeveelheid land dat geografisch in Europa ligt. Het oudste en westelijke deel van de grootste stad Istanboel, en het gebied ten westen daarvan ligt in Europa, wat overeenkomt met 3% van het Turkse land. Het Aziatische deel Anotolie en het Europese deel worden gescheiden door de Dardanellen, de Zee van Marmara en de Bosporus, die gezamenlijk de Middellandse Zee met de Zwarte Zee verbinden. 97% van Turkije ligt in West-Azië. Het land wordt om politieke, geschiedkundige, en culturele redenen soms tot Europa gerekend. Echter, geografisch ligt Turkije voor het grootste deel in Azië. Het land grenst daarnaast aan Bulgarije, Griekenland, Georgië, Armenië, Azerbeidzjan, Iran, Irak en Syrië. Turkije heeft in totaal 6530 km kustlijn.
kaart Turkije
We zijn in TURKIJE.
De eerste meters in Turkije
Dinsdag 28 April We rijden naar Gelibolu, een plaats met een haven voor de ferry over de Dardenellen en een haventje voor kleine boten en vissersbootjes. We zetten de camper op een Parkeerplaats in de buurt van de ferry om te overnachten. We bezoeken het plaatsje en komen op een grote markt (straten vol), waar van alles te koop is. We zien sinds lange tijd weer hoofddoeken. We willen Turkije inwijden door Turks te gaan eten in de vorm van Donner Kebab, iets anders dan de Nederlandse, maar smaakt goed.
We bezoeken het plaatsje en de markt
29 april. Van Gelibolu naar Kabatepe, (eveneens op schiereiland Gallipoli) We vertrekken vandaag iets later v.w. de jarige Miep. Daar moet eerst iets voor gemaakt en voor gezongen worden.
nderweg komen we langs verschillende monumenten en een begraafplaats ter ere van velen die gesneuveld zijn in de bloedige strijd in de Eerste Wereldoorlog, waarbij 500.000 geallieerden en Turkse soldaten het leven lieten.
monument voor de gesneuvelden
We komen langs de Dardanellen, de strategische waterweg, die toegang geeft tot de Zee van Marmara, de Bosporus en de Zwarte Zee
De camping ligt een stuk buiten Kabatepe aan de Egeïsche Zee. We zien er vele schildpadden
’s Avonds wordt er gebarbecued vanwege de jarige.
30 april.We blijven nog een dag staan, want op de camping kunnen we de camper wassen. Die knapt op!! Na de lunch stappen we op de fiets om naar de zuidkant van het schiereiland Gallipoli te fietsen. Het is een flinke trap op de heenweg. We fietsen van het ene naar het andere monument. Er worden hier heel wat bustripjes gedaan, de ene na de andere bus passeert ons. Ook het dorpje Alcitepe wordt druk bezocht, hier zijn veel stalletjes met souvenirs uitgestald.
Monument 1e wereldoorlog
Monument
souveniers kraam
1 mei. Van Kabatepe naar Troje. Vanmorgen naar Eceabat om de Dardanellen per boot over te steken naar Canakkale. Het is een druk stadje, vooral als er een paar ferry’s gelijk aankomen. Hier doen we de boodschappen in een grote supermarkt nl. “Kipa”. Je kan hier echt alles krijgen.
oversteek van de Dardanellen
We verlaten Eceabat
We komen aan in Canakkale
Daarna verder naar Troje, waar we een camperplaats hebben bij pension Troia.Na de lunch gaat ieder zijn weg: Wij lopen naar de opgravingen en het paard van Troje, de anderen pakken de fietsen om in de buurt te vogelen. De opgravingen bestaan uit negen verschillende lagen en tonen delen van een geschiedenis, die loopt van 4000 v. C. tot 300 n C. Het opvallendste is het enorm houten paard van Troje ( reconstructie), dat de Grieken gebruikten om de Trojanen om de tuin te leiden.
opgravingen Troje
Het paard van Troje
opgravingen Troje
2 mei. Van Tevfikye naar Kucukkuyu. We rijden de toeristische route langs de kust, die pas interessant wordt na Dalyan met mooi golvend gebied. In Gulpinar gaat de weg steil omhoog op kasseien, met slippende koppeling komen we boven, omdat er twee auto’s de weg versperren en we niet in één keer door kunnen rijden. Hier in het dorp zie je de vrouwen in kleurrijke kleding.
Moskee van Tevfikye
Moskee van Tevfikye
Gulpinar
Fotoserie Assos
Daarna is het plaatsje Assos of Behram Kale de moeite waard om te bekijken met bovenop de berg een Burcht. De kasseienstraatjes lopen er steil naar toe.Het is hier echter heel toeristisch en er liggen stalletjes vol handwerk en andere souvenirs, maar niet mijn smaak. Het zijn veelal vrouwen achter de stalletjes met lage kruis broeken aan en hoofddoeken op, wel echte Turks uitziende vrouwen.
Daarna gaat het richting Kucukkuyu, waar een camping moet zijn. We vrezen onderweg al met grote vreze, want langs de kust is er geen camping open en is het allemaal nog onverzorgd. Af en toe zijn er wat bezig. En ja hoor, zoals we al vreesden, de camping is dicht. We kunnen verderop op een parkeerplaats staan, waar ze aan het schoonmaken zijn voor de zomerdrukte.
3 mei. Van Kucukkuyu via Ayvalik naar Bergema.Via de weg 550 gaan we richting Ayvalik. Onderweg pakt de GPS echter de kortere mindere weg, waardoor we weer flink zitten te schudden. In Ayvalik gaan we naar de haven om een ticket te regelen voor Lesbos. Cock en Miep willen daar gaan vogelen want het eiland staat bekend om zijn vele soorten vogels die daar overwinteren of onderweg zijn naar hun broedplaatsen . Veel vogelaars trekken daar elk jaar heen. Wij overleggen of we ook mee gaan. We besluiten dit ook te doen, maar dan wel op ons eigen manier, nl. het eiland rond rijden en de leuke plaatsjes bezoeken. Als we alles geregeld hebben, gaan we verder naar Bergema, waar we de Akropolis willen bezoeken, een opgraving. We rijden eerst naar de camping, die er goed uitziet. Dan rijden we door naar de Akropolis. De grote Acropolis van Pergamum is een van de spectaculaire bezienswaardigheden van Turkije. Je ziet er opgravingen van het Altaar van Zeus, van de Tempel van Trajanes, het theater en resten van de bibliotheek.Het is echt de moeite waard om te bezoeken. Omdat het boven op een heuvel ligt, die vroeger per voet werd beklommen, hebben ze er voor ons een kabinelift gehangen. Niet slecht, dus…
zwarte lijn was onze route
4 mei. Van Bergema via Ayvalik naar het eiland LESBOS We rijden vandaag weer terug naar Ayvalik, waar we pas om 16.30u met de boot over gaan. We kunnen de dag rustig beginnen, lunchen in Ayvalik in een restaurant, lopen nog heen en weer naar de jachthaven. We kunnen on 16.00u door de douane en kunnen daarna op de boot. De campers moeten achteruit de boot op. Niet omdat het zo druk is, maar de boot heeft geen voor en achterklep. Wat ben ik blij, dat ik geen vermoeide vogels heb gezien die op het eiland komen uitrusten, dat zou betekenen dat het flink zou stormen. Het is windstil, dus geen last van zeeziekte en als we varen is het heerlijk warm op het bovendek We komen om 18.15u in de hoofdstad Mitilini aan. We moeten eerst binnen zelf door de douane, daarna de camper. Alles gaat vlotjes. Ja, en dan zijn we op Lesbos, weer terug in Griekenland. Onze eerste overnachting plannen we op het haventje van Panagiouda.
LESBOS in 4 nachten en 3 dagen.
Het eiland is ontstaan uit twee, nu niet meer actieve vulkanen. Nog steeds is er latente vulkanische activiteit, gezien de warmwaterbronnen. De oorspronkelijke vulkaankegels zijn gezonken waaruit de twee markante baaien zijn ontstaan. De grootste baai is de Golf van Kallonis en meet ca. 20 x 8 kilometer. In het zuidoosten bevindt zich de kleinere baai, de Golf van Gera, circa 10 x 5 kilometer. De baaien zijn redelijk visrijk en bekend om hun sardines. Het noordelijk deel van het eiland is onvruchtbaar en kaal. Het zuidelijk deel is wel vruchtbaar en is bebost: Hier staan circa 11 miljoenen olijfbomen. We doorkruisen het eiland in 3 dagen, d.w.z. dat we elke dag toch meer dan 100km moeten rijden om het eiland helemaal te zien. We starten en eindigen 6 km t.n.v. de hoofdstad Mitilini, nl in Panagiouda. De afstanden gaan nog wel, maar het is niet anders dan heuvel op en heuvel af en bochten, bochten, haarspeldbochten. De mannen moeten weer heel wat aan het stuur draaien, elke dag weer. Het is ook schrikken, als je onderweg een dorpje in moet, waarvan de weg echt dwars door de nauwe straatjes gaat en langs terrasjes met mannen die aan de koffie zitten. Je mag dan in je handen klappen, dat er net geen tegenligger aankomt. We hebben wat enge momenten meegemaakt in verschillende dorpjes. Zo eng zelfs, dat de spiegels moesten worden ingeklapt De reis gaat dus afzonderlijk, ieder op zijn manier. Wij doorkruisen het eiland voor de mooie natuur, leuke plaatsjes met pittoreske haventjes vol kleine vissersbootjes en er omheen leuke kleurrijke terrasjes. We doen de volgende plaatsen aan: allereerst Panagiouda, dat een kleine plaats is, maar met leuk haventje en vele terrasjes.
Dan gaan we naar Mitilini met een Kastro (Burcht), waar we omheen lopen, waar we op de boulevard genieten van een koppie koffie en achter de boulevard een straatje ingaan met allerlei winkeltjes. We rijden de route verder en komen in Plomari, waar we vanaf een steiger mooi uitzicht hebben op de mooie huizen, die tegen een heuvel gebouwd zijn. Van daaruit doorgestoken naar de Golf van Kalloni, waar vele vogelaars komen om bijzondere vogels te kunnen zien. Ook Miep en Cock ontmoeten we hier weer in het haventje van Skala Kolonis.
De volgende dag gaan we eerst zuidwaarts langs de Golf, rijden door naar Skala Eressos met een haventje en een zand/grint strand. Daarna verder via Antissa naar Sigri met tussendoor nog een kort bezoek aan de Petrified Forest (resten van versteend bos). In Sigri ontmoeten we ook M&C, want we hebben afgesproken om er samen inktvis te eten. Leuke plaats met leuke terrasjes en een Burcht. Dan weer terug naar Antissa om door te steken naar Petra. Hier ontmoeten we elkaar weer voor de nacht, waar we evenals alle nachten aan een haventje overnachten. Petra is aardig toeristisch met een zand/kiezelstrandje. Wel een van de mooiste strandjes, maar niet te vergelijken met ons strand.
We beklimmen de volgende dag de monoliet, waarvan we een prachtig uitzicht hebben over het dorp en waar bovenop een kerkje staat. Rijden daarna verder naar Molivos, ook erg toeristisch. We lopen naar het haventje, waarvoor we flink moeten stijgen en dalen. We drinken hier koffie op een van de vele terrasjes, lopen daarna door een boven straat met allemaal kleine winkeltjes en prachtig uitzicht op zee. De rit gaat verder naar de noordoostkant naar Skala Sykaminias, waar we via steile wegen en Sbochten middendoor smalle straten bij het haventje komen. Het is een heel knus haventje, echt Grieks en we kunnen de verleiding niet weerstaan om hier te lunchen op een van de leuke terrasjes. Daarna gaat het via de oostkust met wat tussenstops terug naar onze beginplaats Panagiouda. Van hieruit rijden we de volgende morgen om 8.00u naar Mitilini, waar we om 9.00u de boot pakken terug naar Turkije.
We schrikken enorm als we bij de haven komen. Hier zitten enorme aantallen vluchtelingen uit Syrië en Libië e.d. Ze worden in groepen op de grond gezet . Na een controle worden ze weer in aparte groepen neergezet . We moeten met de camper er tussendoor rijden en de enigste bagage rugzakken moeten verlegd worden. Het is een vreselijk gezicht, ik krijg er oorlogsherinneringen van en zie de plaatjes, waarin de joden apart gezet werden. Het zijn merendeel mannen tussen de 20 en 35 jaar. Er zijn maar enkele vrouwen en wat kinderen bij.
Ook al een keer onderweg een groep in de rij zien staan bij een bus en vluchtelingen zien slapen in de hoofdstad. Het is hier echt een groot probleem, elke dag komen er wel honderd of meer het eiland op, en dat gebeurt op elk eiland en vaste land van Griekenland. Ze kunnen die mensen niet onderhouden, nu ze zelf ook in een crisis leven. Wij zijn er stil van en krijgen er koude rillingen van.Dit is niet alleen een Europees probleem maar een wereldwijds.
Vertrek uit Lesbos (Mitilini)
Vrijdag 8 mei. Van Lesbos naar Kusadasi . Vannacht wakker geworden van de eerste klap onweer en een plensbui. We komen met de ferry rond 10.50u aan in Ayvalik, drinken eerst koffie, voordat we om 11.30u de flinke rit naar Kusadasi gaan beginnen
Aankomst in Turkije (Ayvalik)
We rijden gezamenlijk. De route gaat via Izmir, een miljoenenstad, waar de rondweg vlot en zonder drukke verkeersproblemen verloopt. Het is een saai stuk met eromheen tal van mega steden en de temperatuur stijgt in deze streek tot 38ᵒC. Wel moet er constant goed opgelet worden, want niet alle Turken rijden volgens de verkeersregels. Er komt wel eens iets tegemoet, of er komt ineens iemand de weg op. Het laatste stuk vanaf Selcuk is groener en mooier om doorheen te rijden. Rond 16.00u zijn we in Kusadasi op een camping midden op de boulevard, geweldig plekje. ’s Avonds doen we nog een rondje boulevard naar de oude stad. Het is gezellig druk. Gelukkig koelt het weer lekker af, zodat we goed kunnen slapen.
De andere dag doet de wasmachine zijn werk. Daarna lopen Sjaak en ik eerst naar de Marina/ jachthaven en lopen daarna door tot de oude stad. We horen hier nogal eens een Nederlander praten. Ook valt op, dat zowat geen Turkse vrouw met een kopdoek oploopt. ’s Middags lopen we ook nog een keer met zijn vieren over de boulevard en genieten op een terrasje met uitzicht op de haven, van een drankje. Op de camping eten we gezamenlijk. Er wordt gewokt op de Cramergril, nl de vers gekochte gamba’s met wok aardappeltjes en sla. Het smaakt voortreffelijk! Een groep NKC-ers zijn gisteren hier ook aangekomen.
Fotoserie Kusadasi
10 mei. Van Kusadasi naar Pamukkale Rond 9.00u vertrekken we apart naar Pamukkale. M & C gaan verder naar het zuiden om te vogelen. We rijden via de 550 en daarna de 320 richting Denizli. Het eerste deel is saai en schiet niet op v.w. allerlei dorpen/steden met vele stoplichten. Vanaf de plaats Burharkent gaat het sneller en is de omgeving mooier, er zijn zelfs nog besneeuwde bergtoppen te zien en dat met die hitte. Rond 12.45u zijn we in Pamukkale bij Hotel en camping Pamukkale. Het is een kleine camping vlakbij het dorpje Pumukkale en de kalksteenrotsen. Pamukkale. Omdat het er wat donker uitziet, gaan we gelijk rond 13.30u het witte wonder Pamukkale, de kalkterrassen bekijken. We kunnen ons er niks meer van herinneren, hoe het er de vorige keer uitzag. Dat kan ook, want er hebben dramatische veranderingen plaats gevonden, door de grauwsluier die over de stralend witte steen kwam met morele ondersteuning van de UNESCO en financiële van de Wereldbank.
Als je aankomt, is het net één witte ijsberg, tenminste zo lijkt het. Het is een wonder, een meest bezocht natuurwonder, de spectaculaire witte terrassen met het turquoise water, waar je bij verschillende baden in kunt liggen. De terrassen ontstaan door het water van de warmwaterbronnen. Hieruit stijgt kooldioxide op en slaat calciumcarbonaat neer. Daardoor ontstaan lagen witte kalksteen, trapsgewijs opgebouwd. De naam Pamukkale betekent katoenen Kasteel of het spierwitte Slot. Het is heel speciaal om het te kunnen zien en om er overheen te lopen. Wel schoenen uit, om het weer niet te beschadigen, zoals voorheen. Er zijn hele grote delen, waar niet meer overheen gelopen mag worden en die ze daardoor proberen te herstellen, wat prima lukt.
Er omheen is de weg naar Hierapolis, een antieke stad, waar nog restanten van zijn te bewonderen. Het is zo wie zo een aanrader!!! We boffen met het weer, veelal zon en op het laatst bewolking. Het is heerlijk rustig op de camping, totdat…………..er ineens rond 21.30u motoren aankomen razen, zeker zes. We schrikken ons rot. Ze slapen gelukkig in kamers, zodat we er niet veel last van hebben. De volgende dag blijken het Russen te zijn. Pluim voor hen, omdat ze zo rustig waren, dat hebben we wel eens anders meegemaakt.
Hierapolis
Een landschappelijk mooie, toeristische route gaat via Denizli over de 320 met een afslag naar de 330 richting Mugla. Deze weg is mooi van natuur en merendeel vierbaans, dus schiet lekker op, maar dat mag ook wel als er meer dan 200km gereden moet worden. Het laatste deel richting Marmaris is erg heuvelachtig met vele haarspeldbochten. Van bovenaf heb je een prachtig uitzicht op Marmaris. Om 13.45u komen we in Marmaris aan. We parkeren de bus op de boulevard, vlak naast het strand. We gaan lopend de boulevard, de grote Jachthaven, de Burcht en plein verkennen. Het is allemaal nog groter dan in Kusadasi, maar wel gezellig in voor en naseizoen. De temperatuur is prima, er is zon en bewolking en als we heerlijk op een terrasje een cappuccino drinken, begint het wat te regenen. We rijden rond 16.00u richting Datca en overnachten 15 km na Marmaris op Cubucak camping. Het is een camping onder hoge dennenbomen aan zee.
12 mei. Van Cubucak ( Marmaris) naar Dalyan via Icmeler
Icmeler
boulevard Icmeler
Vanmorgen vanaf de camping, eerst de afslag naar Icmeler genomen en er rond gekeken. Een gezellig toeristisch plekje, 6 km van Marmaris.
Icmeler mooi gelegen in een baai
Daarna onze route vervolgd via Marmaris richting Dalyan. Hier hebben M & C een plaatsje voor ons gereserveerd op camping Dalyan. Het is geen grote, maar wel een aardig nette camping met uitzicht op de koningsgraven. Het gebied is cultuurhistorisch belangrijk, vanwege de oude Karische stad Kaunus, haar stadsmuren en rots graven. Rots tombes zijn er langs de hele lycische kust, maar de best bewaarde lycische tombes zie je in Dalyan.
camping in Dalyan
Koningsgraven
Ook aan de haven van Çandır en andere plekken in en rondom Dalyan zijn nis- en rots graven uit deze periode te vinden. Na de lunch blijft er zo’n hele middag een onweerslucht boven ons hangen, waar wat onweer en een beetje regen uit komt. Het is geen weer om erop uit te trekken, dus hangen we wat rond in en om de camper
13 mei. Dalyan
Vanmorgen rond 10.30u vertrekken we voor de Classic boattour van Dalyan. Het is een drukte van belang in de rivier met al die bootjes. We worden keurig opgehaald voor de steiger van de camping. We varen eerst naar het Iztuzu strand, waar we anderhalf uur heerlijk gaan zonnen en Sjaak ook gaat zwemmen. Dit strand is al eeuwenlang de broedplaats van de onechte karetschildpad en is nu beschermd gebied. Het strand is ’s nachts gesloten voor toeristen, zodat de jonge schildpadjes niet gestoord worden op weg naar zee. Onderweg hebben we een paar kopjes van schildpadden gezien, maar ze wilden niet op de foto. Ook maken we nog een stop voor de foto van de blauwe krab, die hier ook veel zit. We kunnen er gelijk eentje bestellen, die voor ons zal worden klaar gemaakt. Is een lekker voorafje. Na het strand, gaan we gezamenlijk lunchen in een restaurant in Dalyan.
Daarna gaat het verder naar het Koyzegiz Meer. Het is heerlijk weer, we genieten dan ook volop van de boottocht. We komen daarna bij de modderbaden van Ilica. Een dreigende lucht hangt boven ons. We haasten ons om in het modderbad te komen. Helaas zit je niet zomaar onder de modder. Je moet het vanaf de bodem zien te schrapen, waarbij je nauwelijks kan komen. Toch heeft Sjaak het kunnen versieren zich een beetje in te smeren, waardoor hij nu wel 10 jaar jonger “lijkt”. Ondertussen is het onweer losgebarsten en regent het pijpenstelen. Zo ’n bui hebben we nog niet meegemaakt tijdens de vakantie. Als we weer met de boot teruggaan is het al een eind over. Het is wel frisser geworden, waardoor we rillerig verder van de laatste 10 minuten boot toer genieten. Een bezoek aan de ruïnes van Caunos is er niet meer bij. Het is al met al een geweldige dag geweest.
14 mei. Van Dalyan naar OluDeniz
Vanmorgen hebben wij vieren vasgesteld, dat verder reizen met elkaar geen optie meer is. Wij hebben veel andere interesses en reizen veel anders dan Miep en Cock. We houden ook van natuur, cultuur, fauna en flora maar ook van plaatsjes te bezoeken, te wandelen en naar strand te gaan. Hun hebben voornamelijk het doel voor ogen om vogels te scoren en van de ene plek naar de andere door te reizen. Ze hebben daardoor ook meer haast dan wij. We hebben afgesproken dat we elkaar nog zullen treffen of nog langs de kust of in Cappadocie en anders bij Ankara, want afscheid nemen we nog niet.
Wij gaan met zijn tweetjes verder naar Fethiye, deze plaats ligt aan een beschutte baai met een grote jachthaven. In de rotsen boven de markt zijn Lycische tempelgraven uitgehouwen. Onderweg zien we wat ooievaarsnesten. Daarna rijden we door naar OluDeniz met zijn uitnodigend strand en lagune. We zoeken een camping aan de Lagune, de enigste die nog open is voor campers is Sugar Beach met een eigen strand. De camping is niet veel, maar het strand is super met heerlijke bedden. Als we naar het heel toeristisch dorpje gaan, zien we de gezellige boulevard en straatjes en niet te vergeten de paragliders. Paragliders springen van de berg Buba Dagi , zweven hoog in de lucht en komen draaiend naar beneden en landen tenslotte bij de boulevard, straat of strand. Spectaculair om te zien. Sjaak krijgt er de kriebels van, maar besluit tenslotte toch niet te gaan (te heiig de volgende dag) voor goede film opname’s
15 mei. OluDeniz
De temperaturen blijven super, rond de 30ᵒC overdag en ’s avonds koelt het heerlijk af voor de nacht. We huren een paar bedden met parasol, zonnen regelmatig op het strand en Sjaak maakt een zwemtocht naar een schiereiland. We fietsen ook nog een paar keer heen en weer voor foto’s en boodschappen. We hebben vanmorgen de was weggebracht en die wordt ’s avonds gestreken terug gebracht, wel luxe hoor. Jammer dat het beddengoed was, had beter kleren kunnen meegeven. We genieten volop van deze dag en relaxen in de zon.
zaterdag 16 mei. Van OluDeniz naar Kas
Vandaag willen we onderweg allereerst naar Kayakoy, de verlaten stad. Vroeger een bloeiende Griekse stad geweest. Zo’n 400 huizen zonder daken kijken vanaf de heuvel uit over de vlakte. Het is heel apart om daar tussen te lopen. Kayakoy met zijn ruines staan op de werelderfgoedlijst van de Unesco.
Kayakoy
Kayakoy
Kayakoy
Daarna gaan we richting Saklikentkloof. De GPS pakt na Kemer de witte weg (niet de D400). Deze staat met borden aangegeven en is goed te doen, maar komt dwars door dorpjes. We zien, dat er vandaag veel buiten de deur wordt gegeten, hierbij zitten de mannen en de vrouwen van elkaar gescheiden.In de ruige flank van de 3016m hoge Gombe Akdafi ligt de Saklikentkloof. Je kan de kloof 400m in lopen d.m.v.platforms over het kolkende water. Daarna kun je eventueel een half uur verder lopen, maar dat betekent dan wel met een gids waarbij je tot je middel in het water komt en beter geen film of fotocamera kan meenemen. In mei staat het water nog te hoog om hem goed te kunnen belopen. Helaas, erg jammer! Het is een geweldig gezicht om de steile wanden naast je te zien. Ook zijn er wat kleine watervallen. We zijn er dus eerder weg, dan we van plan waren.
Daarna gaat het ook weer via binnenwegen met heel veel kassen.
Later rijden we via de mooie kustweg D400 naar Kas. We komen langs turquoise strandjes, echt prachtig gelegen.
Kaputas Strand
Kaputas Strand
onderweg naar Kas
In Kas rijden we door naar camping Kas. Deze is prachtig gelegen aan de Middellandse Zee, waar we op het mooiste plekje van de camping komen te staan met een super uitzicht op zee en op Kas en met werkelijk schitterend weer.
s Middags lopen we 500m naar het zeer toeristisch plaatsje Kas met prachtige pittoreske straatjes met winkeltjes en terrasjes en een leuke haven. Het is weer genieten van de zon, het plaatsje en de camping! We hebben hier prachtig sanitair, zelfs met een stortdouche, zeer netjes en goed. Hier maken we een korte vakantie!.
17 mei ’s Morgens om 09.30 al in het water om te snorkelen en te zwemmen wat wil je nog meer. Sjaak maakt twee snorkel tours per dag en ziet een verscheidenheid aan mooie vissen. Hij maakt ook een bezoek aan de plaatselijke kapper en wordt gekortwiekt. Het is een hele belevenis met schaar, mes en vlammenwerper. Zijn oren worden bijna gegrild.
19 mei. Van Kas naar Cirali.
We gaan al vroeg op pad. Nemen met weemoed afscheid van ons mooie plekje en raden Duitse camperaars aan daar te gaan staan. We rijden via de D400 naar Demre en een paar km verder naar de oude stad Myra, daterend uit de 5e eeuw v C. Het populairst zijn het theater en twee kliffen, waarin spectaculaire grafhuizen zijn uitgehouwen. Na ons bezoek aan Myra neemt een Turk, die daar een kiosk heeft ons mee naar het huis van zijn ouders en grootouders, die een 50m verder wonen. Er is een heel klein verscholen kerkje, dat tegenover het huis staat. Heel apart! Daarna maken we kennis met de hele familie. We mogen binnen komen (eerst netjes schoenen uit) en hun gast zijn. We worden verwend met een klein kopje Turkse koffie. Smaakt prima. Daarna nemen we afscheid en drinken nog een glas sap bij de zoon bij zijn tentje.
Op de koffie bij Turkse familie
Daarna rijden we naar de kerk van Demre. De St Nicolaaslegenden komen oorspronkelijk uit Patara aan de Middellandse Zee( zijn geboorteplaats), maar in Demre staat de St Nicolaaskerk. In de Byzantijnse kerk met fresco’s, waarvan er enkelen worden hersteld, na lang verborgen te zijn geweest , hebben we ook een bezoek gebracht en we staan versteld van de mooie gerenoveerde fresco’s. Hier in de streek zijn er vele Russen. Dit is ook in de kerk te merken, vele bussen met Russen bezoeken deze Orthodoxe Kerk. Het blijkt dat een Rus ook heeft meegeholpen met de financiering.Trouwens Nicolaas, de 4e bisschop van Myra, was befaamd om zijn vrijgevigheid en vroomheid. Hij werd zalig verklaard en de legende maakte van hem de beschermheer van vissers en kinderen. Onze goede kindervriend Sinterklaas komt dus uit Myra en is al heel oud.
We rijden via Fineke over de D400 naar onze eindbestemming Cirale, vlakbij Olympos. Dit gaat niet helemaal zonder problemen, want ik val in een kuil, terwijl ik foto’s aan het nemen ben van de turquoise baaitjes, die overal te zien zijn onderweg. Ik mis het gezicht op de kuil en stort erin, knie wat kapot en een verzwikte enkel. Dat kunnen we niet gebruiken. We zullen zien, hoe het morgen is. Als we in Cirale aankomen willen we bij het strand gaan staan, maar we staan midden in de zon en het is vandaag 34ᵒC . We zien een pension en camping aan de overkant, waar je heerlijk onder bomen kan staan. We rijden op de camping en als we net gezeten zijn, staat er aangeboden door een Turkse familie al kopjes thee voor ons klaar. Later staat er ook een bord met vlees en gehakt op onze tafel. We zijn alweer gast, maar dan van andere gastvrije Turken. Hij wil zelfs zijn telefoonnr geven, om ons weer uit te nodigen als we in Antalya zijn. /dit aanbod nemen we maar niet aan, want we weten niet wanneer we er zullen zijn.
 onderweg langs D400 |  kleurige baaitjes |  de ene baai nog mooier dan de andere |  |
20 mei. Cirale.
baai Cirali
strand Cirali
de midellandse zee zo blauw
strand Cirali
Vannacht goed geslapen met mijn voet op een kussen. Hij ziet er best dik uit, maar ik heb toch het idee, dat het beter gaat. Na de koffie besluiten we naar Olympos te gaan. Eerst 3 km met de fiets en dan 1 km lopen over zand, stenen en het pad langs de oude stad. De ruïnes liggen langs een 4 km lang strand. Er zijn allerlei restanten te zien van allerlei gebouwen, die er vroeger stonden. Het is toch eigenlijk heel bijzonder dat je ruïnes ziet uit de jaren v C. Vroeger was Olympos een van de belangrijkere Lycische steden, nu is het een toeristische plek. Een andere trekpleister is Chimaera, een paar km van de camping in de andere richting. Doordat er hier door de rotsen brandbare gassen ontsnappen branden er zogenaamde eeuwige vlammen. De plaatselijke legende wil dat Bellerophon de Chimaera niet heeft onthoofd maar enkel opgesloten in een grot en dat haar vurige adem de eeuwige vlammen veroorzaakt. Om er te komen , moet je flink klimmen.
..jpg/picture-200?_=17d242baac4)
Het is een lang pad, dan weer met grote stenen, dan met treden en dan weer met wat grind. Het loopt niet echt heel steil, maar je moet toch 1 km flink klimmen. Maar het lukt ’s middags. Het is heel apart, als je daar aankomt, dat er verschillende branden aan zijn tussen de rotsen. Het is al warm, maar daar nog warmer. Nou, je snapt wel, als je die twee bezienswaardigheden kunt bekijken, het dan weer aardig goed gaat met de voet. En zo voel ik het ook. Hebben we toch alles kunnen bekijken hier.