Argentinie-Chili 2011

Argentinie

Chili

Zuid Amerika deel 1

Kies de voorbereiding als jullie willen weten hoe onze voorbereiding er ongeveer uit zag.

Kaart van het eerste deel van onze route door Zuid-Amerika met Buenos Aires als startplaats

Het avontuur is begonnen

Wie Argentinië zegt, zegt tango, pampa, vlees, maar ook: Dwaze Moeders van Plaza de Mayo.

Buenos Aires is zonder twijfel de meest Europese stad van Latijns Amerika, vaak vergeleken met Parijs. De stad telt talloze terrasjes, parken, restaurants en café's waar je kunt bijkomen van de reis. En natuurlijk mag een bezoek aan een tangoshow niet ontbreken. Andere hoogtepunten van deze stad zijn de schilderachtige wijk La Boca, de tango voorstellingen op straat en de begraafplaats Recoleta met onder andere de graven van Evita Peron en Carlos Gardel. De grillige, maar uiterst begaafde voetballer Maradonna is hier opgegroeid, dat weet iedereen. Onze prinses Maxima is hier geboren en sinds het succes van de gelijknamige musical weet ook iedereen wie Evita Peron was

Weer al bijna 1 week van huis.

Vandaar een korte samenvatting, hoe de ReisRidders zich zoal vermaken

Dinsdag 25-10-2011 richting Schiphol.
We overnachten in het super moderne Citizen-M Hotel, op loopafstand van Schiphol. Daar ontmoeten we onze skivrienden, waar we een gezellig biertje/wijntje mee drinken en effen bijpraten.

Woensdag om 10.00u vliegen we via Sa Paulo richting Buenos Aires. De reis verloopt perfect. Het is 12 uur vliegen naar Sa.Paulo, waar we een stopover hebben van 2 uur en waar het wat hectisch verloopt, omdat we van de ene naar de andere Gate worden verwezen om onze instapkaart te bemachtigen. Zoals de meeste dingen, komt ook dit weer op zijn pootjes terecht. We vliegen met 1 uur vertraging naar B. Aires, een vlucht van 2 uur. Hier staat onze taxichauffeur ons nog op te wachten. Wat zijn we blij, dat die er nog staat!!

We rijden richting Hotel Bohemia Buenos Aires, waar we worden afgezet in een wat duistere straat met vuilnis op de weg.

Plaza Dorrego

De eerste Argentijnse steak eten we op plaza Dorrego en we zijn blij dat we geen vegetarier zijn, want de steaks zijn niet alleen groot maar ook nog eens zo mals, dat ze die met een lepel snijden.We zitten in de wijk San Telmo, een van de oudste wijken met leuke restaurantjes, winkeltjes en plaza’s,waar tijdens een drankje op het terras de tango wordt gedanst.

Erg leuk! Plaza Dorrego, is zo'n plein

Een andere wijk ten zuiden van ons is het beruchte “La Boca”, beroemd om zijn fel gekleurde golfplatenhuisjes en het voetbalstadion van Boca Juniors.
Deze wijk bezoeken we tijdens een fietstocht met gids. Oranje fietsen met sponsering van KLM. Het moet niet gekker worden! Een heel toeristisch voetgangersstraatje is “El Caminito”, waar de tangomuziek klinkt en de tango gedanst wordt.
Ook komen we langs het Boca stadion

diaserie op de fiets door Buenos Aires

stadion Boca Juniors

plaza Dorrego

Het is ook een wijk (buitenom de toeristische attractie) , die bekend staat om zijn criminaliteit v.w. de armoede.
We fietsen verder richting Puerto Madero en langs Plaza de Mayo.

casa Rosada

Plaza de Mayo en het Microcentro bekijken we op het gemakje de volgende dag.

Het plein is het symbolisch hart van Buenos Aires en wordt omgeven door het presidentiële paleis “Casa Rosada” en de Nationale Bank.
Het ontleent zijn naam aan de obelisk midden op het plein. Elke donderdag protesteren hier nog steeds de Dwaze Moeders tegen de “verdwijning”van hun familieleden.
We bekijken de Catedral Metropolitana,waar een dienst bezig is.

Daarna lopen we door de grote bekende winkelstraat la Florida, waar het erg druk is, naar Plaza San Martin.

Omdat er op zondag een antiek en snuisterijen markt is op Plaza Dorrego, gaan we daar nog een keertje kijken.
Nou, alle antiekboeren kunnen hier terecht met hun troep (sorry, zo noem ik het). Wat een oudheid vind je hier! Ook hebben we al enkele hallen bewonderd met antiek, zoals met allerlei soorten horloges, camera’s, pick-ups, weegschalen enz. enz Je kan het zo gek niet opnoemen, of het ligt er wel. Alles ligt uitgestald in kleine hutjes, waar ze zelf hun kont niet kunnen keren Een prachtig gezicht!

Puerto Madero

We lopen die dag ook naar Puerto Madero, waar je gezellig kan wandelen langs het water met terrasjes, bankjes en natuurlijk de zon.
Die schijnt al zolang we er zijn. De temperatuur is prima, zo rond de 25 gr.
Ook bekijken we nog het Congres gebouw op Plaza Congreso, een mooi gebouw met fonteinen ervoor.

Maandag 31 oktober, zijn we naar de wijk Recoleta geweest, met als bekend bezienswaardigheid de Cementerio de la Recoleta, een van de grote dodensteden ter wereld, waar wel 6400 graven zijn en waar vele bekende presidenten zijn begraven, zo ook het graf van Evita Peron- Duarte. Het is een echte stad met avenu’s en smalle straatjes en graven in allerlei vormen. Ook staat deze wijk bekend om zijn hondenuitlaat service. Je ziet sommigen wel met rond de 10 - 20 honden lopen, om deze uit te laten. Het is een komsch gezicht. En......gaat het baasje rusten, dan doen de honden dat ook

Begraafplaats La Chacarita

Op deze begraafplaats ligt Evita Perron

Duarte Tombe waar Evita Perron begraven ligt

De verst afgelegen wijk van ons hotel is Palermo, die gekenmerkt wordt door open ruimten, gevuld met parken. We bezoeken er drie van, waarvan Park 3 februari de mooiste is. Deze heeft een populair Rozendal met wel 12.000 rozenstruiken. We bezoeken ook de Japanse tuin en de Botanische tuin met wel honderden zwerfkatten. Kriebels over m'n rug dus.

Rozentuin

Japanse tuin

Het openbaar vervoer is hier ook prima geregeld, bus, metro, taxi of toch maar de benenwagen. Het laatste doen we het meest om zoveel mogelijk te zien, maar we hebben ook al een paar keer de metro genomen. Sommige treinen kun je zo in het museum plaatsen, maar daar zijn de prijzen ook naar. Je betaalt voor 1 ritje, schrik niet...€ 0.20 maar dan wel pp. Het is wel ff oppassen in de metro, want je staat zo op elkaar, dat je haast niet voelt of er iemand zo leuk is om je portemonnee te rollen, wat mij dus bijna overkwam. Ik voelde een zachte warme hand, net iets boven mijn linker bil. Ik dacht in eerste instantie aan Wilma’s zachte hand, maar helaas het was van mijn medepassagier.

Wat ons opvalt is, dat de daklozen overal slapen. Op de grond, op bankjesog op plaatsen die ze afzetten met dozen, matrassen en zelfs met bedden. Ze zijn er, maar vallen je niet lastig en bedelen ook niet. het is niet normaal, maar ook bij vele bezienswaardigheden zie je ze liggen.

Eveneens valt op, dat alle beelden, fonteinen, gebouwen veelal worden omheind met een hek zodat het niet kan worden onder gekalkt met graffiti. Dat is hier ook helemaal in. Alles zit onder de graffiti!

Vrijdag zijn we langs de agent geweest om de papieren te ondertekenen voor het ophalen van de camper.
Het was een erg vriendelijke vrouw, die goed Engels kan, dus dat zal wel goed komen. We moeten nog een paar keer terug.
De aankomst van de Grimaldi zal nu pas 6 nov. zijn, dus gelijk maar bijgeboekt bij ons Hotel voor een leuk prijsje.
We zijn benieuwd, wanneer het echt gaat gebeuren. We zitten hier dus nog een klein weekje.

Vandaag 2 november, weer langs de agent en daar krijgen we te horen dat het schip "Grande Brasile" weer verlaat is.
De aankomst datum (ETA) is nu 8 november geworden. We hebben dus weer gelijk een paar dagen in het hotel bij geboekt. Nog even en dan horen we bij de inventaris. Engelen geduld moet je hier hebben, absoluut niet gaan stressen. Laatst waren we op zoek naar postzegels, die kun je alleen kopen in het postkantoor. Nummertje trekken een half uur op een bankje zitten en als je aan de beurt bent doet de dienstdoende ambtenaar er bijna een kwartier over om zes postzegels uit te tellen.
Geld omwisselen bij de bank: weer een halfuur in de rij en als je aan de beurt bent merken dat je je paspoort niet bij je hebt, die daarvoor nodig is. Wij hebben nu wel genoeg van Buenos Aires gezien. Wij maken a.s vrijdag een uitstapje naar Uruguay met de Ferry en een zondag gaan we met de trein en boot naar Tigre.

Wij hebben inmiddels ook een Argentijns mobielnummer: 0054 9 11 48883824

Iedereen heeft wel eens gehoord van "de Dwaze Moeders" op Plaza de Mayo, die protesteren tegen de spoorloze verdwijning van hun dierbaren ten tijde van de Videla-dictatuur eind jaren zeventig/begin jaren tachtig. Wij waren afgelopen donderdag getuige van zo'n protest, want dat doen ze nog iedere donderdagmiddag om 15.30 uur.

Plaza de Mayo" Dwaze moeders"

"De dwaze moeders"

Vrijdag 4 november maken we een uitstapje naar Colonia in Uruguay, dit doen we met de Ferry. Het is een uurtje varen. Het stadje heet eigenlijk Colonia del Sacremento en werd in 1680 door de Portugezen gesticht. Ten behoud van het oude centrum werd het in 1996 op de Werelderfgoedlijst geplaatst. We maken er een wandeling en het is heerlijk om eens uit de drukte van BA te zijn. Eind van de middag gaan we weer terug en hebben het eerste buitje met een klein beetje onweer sinds we hier zijn

Colonia (Uruguay)

De volgende dag is het weer stralend weer en deze dag wordt voornamelijk gevuld met het winkelen en het flaneren over de boulevard van Puerte Madero. We bezoeken ook het Casa Rosada en krijgen een rondleiding in het paleis, dit is alleen mogelijk in het weekend. Wie had ooit eens gedacht, dat ik Sjaak de Ridder op het balkon zou staan, waar ooit Evita Perron haar volk toesprak.

Als we het paleis uitkomen zien we op het Plaza de Mayo de voorbereiding voor de Gay Parade Buenos Aires, deze stad doet dud niets onder voor onze Europese steden.

Gay Parade Buenos Aires

Zondag 6 november, ja het is weer al het tweede weekend dat we in BA zitten, gaan we met de trein naar Tigre en de Paranadelta. De kosten zijn niet te onderschatten, want de treinreis (retour) kostte ons ongeveer 1 Euro en dat voor bijna een uur treinreis. In Tigre nemen we een rivierbus door het deltagebied en laten ons bij een eilandje afzetten. De Paranadelta is een natuurlijk labyrint dat meer dan 10.000 km aan waterlopen, moerassen en talloze eilanden omvat.We maken daar een wandeling en na een prima lunch gaat het weer met de boot richting Tigre. Het is een schitterend gebied, waar je elke vorm van watersport kunt beoefenen.

De laatste dagen rustigaan gedaan. Als afsluiting naar een Tangoshow met diner in het bekendste en waarschijnlijk het oudste cafe "Tortoni" van Buenos Aires geweest. Vele beroemdheden, zoals koning Juan Carlos en Hilary Clinton gingen ons voor

We zitten nu te wachten op een telefoontje om de camper op te kunnen halen in de haven van BA. De boot is in de haven en onze reis door Argentinie en Chili is in zicht.
10 november kunnen we op deze, voor ons speciale, dag vertrekken.

Dit was BUENOS AIRES:

Buenos Aires is zonder twijfel de meest Europese stad van Latijns Amerika, vaak vergeleken met Parijs. De stad telt talloze terrasjes, parken, restaurants en café's waar je kunt bijkomen van de reis. En natuurlijk mag een bezoek aan een tangoshow niet ontbreken. Andere hoogtepunten van deze stad zijn de schilderachtige wijk La Boca, de tango voorstellingen op straat en de begraafplaats Recoleta met onder andere de graven van Evita Peron en Carlos Gardel. De grillige, maar uiterst begaafde voetballer Maradonna is hier opgegroeid, dat weet iedereen. Onze prinses Maxima is hier geboren en sinds het succes van de gelijknamige musical weet ook iedereen wie Evita Peron was.

Ons viel ook het grote verschil tussen arm en rijk op. Openbaar vervoer is super goedkoop en ook het uit eten gaan is voor onze begrippen goedkoop. Smerige straten met veel afval en kapotte trottoirs, zeker in de oude wijken. Verkopers zijn niet opdringerig, maar je kunt niet afdingen. De mensen staan netjes in de rij te wachten voor bus of ander evenement. De Argentijnen zijn vriendelijk en behulpzaam. Op Plaza de Mayo zijn bijna elke dag demonstraties.

We zijn onderweg

naar: Peninsula Valdez

Eindelijk op 10 november, op Mischa's verjaardag, krijgen we het verlossende telefoontje dat we onze camper kunnen ophalen. Het ophalen ging zoals verwacht, op zijn Zuid-Amerikaans. Wachten, wachten en nog eens wachten en de nodge formulieren invullen en ondertekenen. Groot was de teleurstelling toen we zagen, dat er was ingebroken in onze camper. Ze hadden het houtenschot, dat ik tussen de cabine en het woongedeelte geplaatst had, doormidden getrapt of geslagen. Ze zijn heel selectief te werk gegaan, want na controle blijken er b.v 1 afritsbroek verdwenen te zijn, terwijl er drie lagen. De verrekijker, wereldontvanger, kompas, en nog wat kleding zijn pleite. Het valt gelukkig allemaal te overzien. Omdat we pas om 18.00 uur het haventerrein afkwamen, hebben we de eerste nacht op een parkeerterrein in Buenos Aires gestaan en zijn de andere dag richting Chascomus gereden, wat zo'n 120 km zuid van Buenos Aires is. Zo vriendelijk de Argentijnen op straat zijn, zo hufterig zijn ze in het verkeer. Ze hebben totaal geen geduld en vliegen je links en rechts om je oren. De eerste kilometers in zo'n miljoenen stad vielen dus echt niet mee, maar zodra je de stad verlaten hebt is het gelukkig een stuk rustiger. We staan hier op een camping aan een meer met alle faciliteiten. We hebben hier op ons gemak alles in orde gemaakt voor de Big Trip. Het is schitterend weer en vandaag werden we zelfs door twee Argentijnse families uitgenodigd voor een Assado (barbecue). Wat wil je nog meer!

Van Chascomus gaat het langs de snelweg (2 baans) richting Pinamar. Het laatste stuk rijden we langs een kustweg. Bij Ostende vinden wij een camping "Saint Tropez" ,toch wel namen die aan Europa herinneren. De wegen in Pinamar zijn behalve de doorgaande wegen bijna allemaal zandwegen. We maken een mooie strandwandeling langs het brede en uitgestrekte strand.

Van Pinamar rijden we via de kustweg naar Mar del Plata. Onderweg is er niet veel te zien. Mar del Plata is een prachtige badplaats die aan Nice doet denken, maar dan zonder jachthaven. Je hebt er vele stranden en een mooie schilderachtige vissershaven, waar de zeeleeuwen tot aan de kademuren zwemmen en tussen de vissersboten naar wat lekkers zoeken. Het is een prachtig schouwspel. We blijven hier 2 nachten en ik maak de eerste duik in de Atlantische zee, waar de watertemp. niet meer dan een graad of 16 is.

Mar de Plata

Vissershaven

Zeerob

Vissershaven

Van Mar del Plata gaat het verder naar het kleine kustplaatsje Monte Hermoso. Net buiten Miramar komen we door een kleine inschattingsfout en door het trouw volgen van de GPS op een zandweg van 16km, die tot de buitencategorie behoort. De camper ziet er gelijk uit alsof we al 4 maanden onderweg zijn. We overleven ook dit spektakel. In Monte Hermoso staan we op een camping niet ver van zee en maak ik weer een verfrissende duik, maar nu is de watertemp. heel wat aangenamer.

Overdag is het trouwens behoorlijk warm en de temperatuur loopt soms op tot boven de 30 graden.
Van Monte Hermoso gaat het door de pampas naar El Condor.

Enkele eigenaardigheden onderweg: Voordat je een plaats inkomt, is er een politie-controle, waar je af en toe wordt aangehouden ( meer voor een praatje) Regelmatig kom je ook voedsel-controles tegen en dat is op vlees of op fruit (v.w. mond en klauwzeer), maar wij denken, dat het meer is om hun eigen zak te spekken. Zo zijn wij al een lekker stuk vlees kwijt geraakt aan die lui en een paprika. Voortaan de spullen maar verstoppen!
Ook kan het zomaar gebeuren onderweg, dat er een kleine staking is van werklui, die zetten dan effen hun auto dwars op de weg.
Diesel is soms niet overal te krijgen, omdat ze het station niet bevoorraad hebben; 100 tot 200 km rijden zonder benzinestation is geen uitzondering. Tanken als het mogelijk is, ook al zit de tank nog ¾ vol.

El Condor is bekend om zijn kolonie papegaaien. Onwaarschijnlijk wat een hoeveelheid van die kwetterende beesten. Je kan elkaar soms niet verstaan. Langs de hele kust van wel 35 km nestelen ze zich in de rotsen. Het zijn er geen honderden, maar duizenden.
Als ik 's middags door het plaatsje loop en aan een toevallige voorbijganger de plaats vraag naar een bakker, worden we spontaan uitgenodigd voor een mate thee, wat later omgezet wordt in een Asado (gril) bij hem thuis. We worden 's avonds bij de camping opgehaald voor een heerlijke feestmaaltijd met uiteraard veel vlees. Waar maak je dat nu nog mee?

Papegaaien

De rotsen vol met nesten

Assado bij Argentijnse familie

Zaterdag 19 november vandaag zijn we naar het kleine toeristische kustplaatsje Las Grutas gereden. Onderweg moet je uitkijken dat je niet in slaap valt. Cruise control aan en hobbelen maar. De wegen zijn over het algemeen redelijk, maar het blijft uitkijken, want het blijft Argentinie en een kuiltje of een diepe put is niet vreemd.

De wegen zijn allemaal tweebaans. Morgen gaat de reis verder naar Peninsula Valdes met zijn walvissen, zeeleeuwen en zeeolifanten

Zondag 20 november komen we aan op Peninsula Valdes, dat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat. Het is een van de mooiste natuurreservaten ter wereld. Er is een keur aan zeefauna, waaronder zuidkapers, orka's, zeeolifanten, zeeleeuwen, magelhaenpinquins en de nodige zeevogels. Het binnenland is echter een dorre wildernis. In die dorre droogte zoien we de eerste guanaco's en de struisvogelachtige nandoe

Guanaco

Nandoe

Wij gaan bij een strandje staan in de plaats Puerto Piramides. Het is een van de beste plaatsen ter wereld om walvissen te kijken en daarvan is niets gelogen.
De andere dag gaan we bij een baai staan, waar je walvissen vanaf de kant voorbij ziet zwemmen, springen, duiken en met de staart op het water hoort klappen. Het is een schouwspel dat we nog nooit van ons leven van zo dichtbij hebben kunnen zien. In een woord magnifiek, maar dat is nog niet alles. We maken een Whale Watch tour door de baai en wat we dan zien grenst aan het onwaarschijnlijke. De walvissen komen tot onder de boot en klappen met hun staarten zelfs tegen de boot. Het is niet meer te tellen hoeveel staartvinnen we deze tour gezien hebben. Het weer is ook schitterend met een vlak zeetje en nagenoeg geen wind.

diaserie Peninsula Valdez

De andere dag maken we een toer over het eiland, voornamelijk om zeeolifanten en pinquins te spotten. We zien wel pinquins en jonge zeeolifanten, maar echter de grote stieren, die wel zes meter lang kunnen worden zien we niet. Het is een 150 km lange tocht over een redelijk goede steenslagweg. Als wij weer in het plaatsje terug komen en we willen tanken, horen we voor de tweede keer dat er geen diesel is. De andere dag worden ze pas weer bevoorraad. We besluiten om onze reis naar Puerto Madryn voort te zetten en daar te kijken, of er nog diesel te krijgen is. Het is ongeveer 100 km en dat halen we net.

In Puerto Madryn blijven we maae een nacht en gaan dan verder naar Gaiman. Het is het meest typisch Welsh van alle dorpen in de Chubutvallei en het is het bekendst om zijn theehuizen en daar gaan we dan ook voor. Lekker thee drinken was er niet bij, want de theehuizen gaan pas om 16.00 uur open. Na het dorpje bezichtigd te hebben, zijn we dan ook door gereden naar Punta Tombo.

Punta Tombo is een smalachtig schiereiland, dat abrupt in de Atlantische Oceaan steekt. Het dankt zijn naam aan de grootste kolonie Magelhaenpinguins van Zuid-Amerika. Van september tot april gebruiken meer dan 750.000 van deze zwartwitte vogels het schiereiland om hun eieren uit te broeden. Het is een prachtig gezicht om tussen die waggelende beestjes te lopen. De beestjes moeten soms wel 750 meter lopen, nu ja lopen, om bij hun nest te komen. Sommigen hebben al kuikens, die we al duidelijk kunnen zien. Het is al laat als we willen vertrekken en vragen aan de parkwacht of we misschien hier kunnen overnachten en dat wordt bij hoge uitzondering toegestaan.

's Nachts onder het gekrijs van de pinguins vallen we heerlijk in slaap.

diaserie punta Tombo

fotogrid punta Tombo

We rijden onder een stormachtige wind naar Rada Tilly. Het staat te boek als een chique resort met mooie stranden. Het laatste is waar en er staan ook schitterende villa's, maar bij aankomst op de camping blijkt het dorp verstoken te zijn van water en dat is de andere dag niet anders. We mogen na deze stoffige en stormachtige rit toch nog even douchen op de reservetank.Weg wasdag (voor kleren en camper), wat we van plan waren. We hebben nog een korte toer naar zeeleeuwen gemaakt, waar tevens een mooi uitkijkpunt is. Wat we ook nog gekocht hebben is een jerrycan van 10 ltr, voor een voorraadje diesel.

Het laatste gedeelte langs de Adriatische Kust tot de grens, waar we Puerto Deseado bezoeken en een boottoer maken. Maar eerst gaan we met de Camper weg voor een wasbeurt van 1 uur, waar 3 mensen aan mee werken. Blinken dattie doet, niet te geloven! Tijdens de boottoer zien we voor het eerst de Commersons dolfijnen (zwart-wit). Geweldige snelle, dus moeilijk te filmen/fotograferen dolfijnen. Daarna zien we 3 verschillende soorten commerants(aalscholvers). Vooral de roodpootaalscholver is prachtig om te zien. Ze leven daar allemaal op kliffen, een prachtig gezicht! De zwart-witte zijn de rockcommerants, die weer op een andere klif zitten. Dan zien we tijdens de tocht ook zeerobben en pinguins. Het is weer de moeite waard, alleen nogal koud v.w. de flinke wind en de bewolking.

Via Puerto San Julian, waar we zelfs de Commersons dolfijnen vanaf de kant zien springen en waar ik de was kan doen (op de hand), gaan we naar het prachtige Park "Monte Leon". Het is toegankelijk via een gravelweg, maar de moeite waard. Tijdens de rit naar de camping, hebben we 3 mirradors (uitkijkpunten), nl. naar de pinguins, de zeeleeuwen en het vogeleiland. Nu zul je denken, dat al die beesten je neusgaten uitkomen, nou.........dat valt mee. Overal is weer een ander landschap en daardoor verveelt het niet. We worden hier wel gewaarschuwd om niet alleen op stap te gaan, omdat er poema's in deze streek leven, die graag een hapje pinguin lusten. Helaas, wij hebben geen poema gezien, wel een Duitse, Franse en een Belgische Camper. Wat doen die Europeanen hier allemaal?? Trouwens de meesten zijn langer onderweg dan wij, dus 5 maanden is eigenlijk niks. We gaan er ook maar eens over nadenken om dit te verlengen.
De omgeving van dit park is heuvelachtig. Het is gesticht in 2004 en het enigste park aan de Atlantische kust. Het heeft een maagdelijke kuststrook met eilanden, riffen, baaien, kliffen en grotten. Tot het hoogtepunt van het park behoren het Monte Leon Island, een nestgebied voor watervogels en La Olla, een rotsformatie, die sinds 2006 is ingestort, maar nog steeds in de boeken staat.

Prachtig landschap

Kuststrook vol met watervogels

Zeerobben

ontelbaaar aantal vogels

Wat is er mooier, als je 's avonds in je campertje zit en een Guanaco op bezoek komt en een paar uur later, 21.00 uur, je een mooie zonsondergang meemaakt?

ondergaande zon

Guanaco op bezoek

Zaterdag 3 december rijden we van Rio Gallegos naar San Sebastian. We passeren vandaag de grens met Chili. Het is nog zo'n 70 km naar de grens. Als we daar aankomen staat er een rij, die amper te overzien is. Het is weekend en dan trekken de Argentijnen er ook massaal op uit en zeker in het begin van de maand, want dan hebben ze hun maandgeld net gehad. Een Argentijns echtpaar is zo goed om ons bij te staan om alle documenten in te vullen. Het moet allemaal in tweevoud en we moeten langs vijf bureaus. (Argentinie uit, Chili in) Men mag bijna niets eetbaars meenemen. Wilma had van te voren alles al verstopt, maar toen we eindelijk na twee uur, de grens konden passeren, kwamen ze nog even met een hond de camper controleren. Dat was even schrikken! We zagen ons al geboeid afgevoerd worden. Ze vroegen netjes of de hond ook de camper in mocht, maar een hond komt bij ons de kamer nog niet in, laat staan in de camper. Ze hebben toen de camper zelf geinspecteerd en gelukkig op een paar eieren en appels na niets gevonden.. Eieren en appels hebben we ter plaatse gebakken en opgegeten. Het was inmiddels toch al etenstijd

Na de grens is het nog een kleine 50 km naar de veerboot om de Straat van Magellanes over te steken. De overtocht duurt 20 min. We zijn nu in Tierra del Fuego of te wel Vuurland. De archipel, waar het grootse Andesgebergte de zee ontmoet. Het voelt als el fin del mundo - het einde van de wereld.

We besluiten om verder te rijden. Het is inmidels al 16.00 uur en we moeten nog 160 km, dat is op zich niet zo ver, maar van de 160 km is er 110 km gravel/steenslag. We hebben er dan ook 3 uur over gedaan. Het enige wat we er van over gehouden hebben is een sterretje in de voorruit. Onderweg is er, behalve heel veel schapen en guanacos en af en toe nog wat ander vee, niet veel te zien . We komen langs verscheidene estancias (grote boerderijen). Dit lijken soms net kleine dorpjes. Op het eind van de gravelweg overnachten we in San Sebastian op een van die estancias. Van San Sebastian is het maar 500 meter naar de grens met Argentinie. De volgende dag gaat de grensovergang gelukkig soepeltjes. We rijden tot Tolhuin, wat maar 110 km verwijderd is van Ushuaia. Op de camping komen we vast te zitten in een grindbak. Een Argentijn met een vierwielaandrijf is zo aardig om ons te helpen. (Ze helpen je overal, echt aardig he

Ushuaia (Fin del Mundo)

de zuidelijkste stad van de wereld

Ushuaia is de grootste toeristische trekpleister van de regio. Hier zijn een paar leuke natuurspektakels te zien, zoals het Beagle kanaal, tevens de grens met Chile en Tierra del Fuego. Ushuaia is ook het vertrekpunt voor cruises naar Antarctica, Falklandeilanden en Zuid Georgie. Men schrijft, dat de beste manier om er te komen het vliegtuig of lange afstandbus is, maar wij hebben het gedaan met ons campertje. (een zeer lang afstandsbusje!)

We komen op maandag 5 dec. in Ushuaia aan en krijgen onderweg van de sint wat regen kado. Dat is al lang geleden. Het landschap is inmiddels ook drastisch veranderd. We rijden nu door de bergen al zijn ze nog niet zo hoog. Het is een mooie rit en als we Ushuaia naderen, krijgen we zelfs weer de zon te zien. Men zegt wel eens dat een dag in Ushuaia uit vier seizoenen kan bestaan. Het is een druk toeristisch plaatsje. We rijden door tot de haven en zien een mooie parkeerplaats bij de haven, waar we ook overnachten. We hebben een prachtig uizicht vanuit de camper, maar 's nachts is er veel lawaai van auto's, zodat we besluiten om naar een camping te gaan. Wilma is gek op varen geworden en we boeken daarom een boottrip van 8 uur over het Beagle Kanaal. Straks gaat ze nog mee zeilen. Het moet niet veel gekker worden!

Als we vetrekken schijnt de zon op de besneeuwde toppen, wat een prachtig gezicht is. Het is een gevarieerde tocht langs verschillende eilandjes, waar we Aalscholvers, Zeeleeuwen en Pinguins zien. Het is weer leuk om die beestjes te zien! We zien zelfs weer een ander soort.
Half de middag leggen we aan bij estancia Haberton, dit is tevens het eindpunt van onze zeereis, want de terugreis gaat met de bus.

Het is de oudste estancia in Tierra del Fuego. De estancia bestaat al vanaf 1886 en wordt tot op de dag van vandaag geleid door hetzelfde nageslacht. We krijgen een rondleiding over de estancia en bezoeken ook het daar gevestigde museum.

De volgende dag gaan we 's middags naar de gletsjer van Ushuaia (Glaciar Martial) Het is geen grote gletsjer, maar het begin is er. Je kunt er met een stoeltjes lift naar toe, maar dat doen we natuurlijk niet. We gaan, sportief als we zijn, de helling beklimmen en genieten boven van een prachtig uitzicht over de stad en het Beagle Kanaal

Martial gletsjer Ushuaia

op de Martial gletsjer

Fotogrid Tierra del Fuego

We gaan dezelfde dag nog naar het NP Tierra del Fuego, wat maar 15 km van Ushuaia verwijderd is. Het mooie park is bijna 700km² groot en heeft meren, bergen, dalen en een ongerepte zeekust. Je mag maar twee nachten in het park verblijven en dit doen we dan ook. Er zijn prachtige vrije plaatsen om te staan langs die meren en riviertjes We maken die twee dagen een paar flinke wandelingen. Het weer is ons weer gunstig gezind en met temperaturen, die ver boven het gemiddelde voor hier zijn, is het prima wandelweer. Het is hier ook pas om 22.30 - 23.00 uur donker en wanneer het weer licht wordt weten we eigenlijk niet, want zo vroeg staan we nu ook weer niet op

Het is nu zaterdag 10 december en deze dag gebruiken we om alles aan en bij te vullen, zoals gas, water en voedsel. De dag begint met regen, maar om 14.00u schijnt de zon weer af en toe en komt er ook nog een hagelbui tussendoor. Morgen gaan we weer verder, maar dat betekent eerst terug over dezelfde weg die we gekomen zijn. Van Ushuaia via Tolhuin en Rio Grande naar San Sebastian, anders is er geen mogelijkheid om verder te komen. Het is een route van 360 km. Vandaar willen we de route naar Porvenir nemen en niet zoals we gekomen zijn naar Rio Gallegos. Het is een 140 km lange gravelweg en volgens kenners moet het met goed weer te doen zijn. De oversteek van de Magallanesstraat is bij Porvenir ook langer , 2½ uur en deze tijd is ook weer afhankelijk van het weer. Laat je verrassen zou ik zeggen!

Op zondag 11 dec. verlaten we dan na 5 dagen Ushuaia.

We rijden tot over de grens bij San Sebastian en zetten de camper weer neer bij een estancia, andere mogelijkheden zijn er eigenlijk niet. We zijn nu weer in Chili. Met de grensformaliteiten zijn we inmiddels vertrouwd geraakt en ook met de controle. We hebben alles weer goed verstopt, maar zijn toch nog 2 bananen, salami, een tomaat en een halve paprika armer. Ze zijn pas tevreden als ze wat hebben en als ze wat hebben ingepikt laten ze je verder met rust. We laten nu ook speciaal iets liggen.

De andere dag rijden we dan over de 140 km lange gravelweg van San Sebastian naar Porvenir. Als we de gravelweg een cijfer moeten geven dan wordt het een 8. Voor een gravelweg prima te berijden. Onderweg maken we nog een kleine omweg van 15 km naar Onaisin. Wij hadden gehoord dat daar Koningspinguins te zien waren en dat was niet gelogen. We moeten wel even zoeken, maar na een hint van Franse fietsers konden we ze zelfs gratis bereiken. (anders € 20 pp) En het is een prachtig gezicht!!!! Bijna de hele familie KONINGSpinguins staan bij elkaar, behalve drie. Die zien we later uit het water komen als we over het strand terug lopen. Dit is werkelijk grandioos!

Koningspinguïns

Kleine kolonie Koningspinguins

Is het niet geweldig

In Porvenir eten we de overheerlijke Koningskrab. We denken eerst, dat we een hele krab op ons bord zullen krijgen, maar het

wordt een krabsalade met heel veel krab en wat sla er doorheen. Het smaakt voortreffelijk! Dit doen we samen met een Duits echtpaar (Ines en Peter) die we al enige tijd op verschillende plaatsen zijn tegengekomen. Om 19.00u vertrekt de boot van Porvenir naar Punta Arenas over de Magellanes, waar het flink kan spoken. De overtocht duurt 2 uur. De zee is nu kalm en ik ben dus weer lachend de Magallanes overgestoken. We overnachten op de Parkeerplaats van de haven. De volgende dag bekijken we het stadje, met zijn oude paleizen en vooral zijn zeer verzorgde grote begraafplaats. (ziet er nog mooier uit dan in Recoletta).

Begraafplaats Punta Arenas

De andere dag gaan we naar Puerto Natales, een leuk plaatsje, vooral ook bekend bij backpackers, die we daar volop zien. We praten ook met Nederlandse backpackers. Die komen we trouwens regelmatig tegen. We zijn heus niet alleen op pad uit ons kikkerlandje. In Puerto Natales is het echt warm, zeker voor die plaats, waar het om deze tijd maar rond de 10 gr. normaal is en waar het nu zelfs 26 gr is. Bij een park is een grote fontein en velen, groot en klein, staan daar vrolijk met kleren en al aan onder, om af te koelen. Is een leuk gezicht. Wij gaan er niet onder, maar brengen de was bij de wasserette, die we later keurig opgevouwd weer terug halen. We zien hier ook voor het eerst de mooie witte zwanen met zwarte halzen.

Onder de fontein wegens de hitte

Witte zwaan met zwarte hals

Alle backpackers uit allerlei landen wijken daarna uit naar het wandelparadijs van Chili nl. Park "Torres del Paine". Ook wij doen dat. De aangeboden wandelingen zijn afwisselend en gevarieerd, van 2 uur durende wandelingen tot 8 dagen of meer begeleide of zelfondernemende tochten. Het zijn niet erge makkelijk trekkings, want het gaat vaak bergopwaarts en -afwaarts over smalle paden, maar wel in een prachtig natuurschoon. De Flora is er geweldig! De Fauna bestaat vooral uit ganzen en guanaco's, maar we zien ook een vos en zelfs een condor. Om ons heen rijzen gebergtes van vulkaangesteente, graniet en kalk met sneeuwbedekte toppen. Het is een prachtig plaatje!

Vos

de Flora

Flora

We gaan eerst naar het Lago Grey met de Grey Gletsjer. Die willen we zien van dichtbij. Van een afstand ziet hij er niet erg groot uit, maar ze zijn geweldig groot. Het is niet 1 gletsjer, maar het zijn er drie. De eerste is hoog en merendeels wit, de tweede is met heel veel azul blauw en de derde ziet er uit als grote ijsblokken. Het is grandioos om zo dichtbij te zijn en dit op een kalme zee, dat valt voor mij dan ook weer mee. Het is trouwens een hele onderneming: Eerst met de bus, dan een wandeling over de hangbrug naar het strand, waar we in een zodiac moeten stappen, die ons naar de grotere boot brengt voor de trip naar de gletsjers. En dan te bedenken, dat het volgeboekt was die middag precies voor ons neus, maar dat diezelfde mensen net voor vertrek hun trip weer cancelden, zodat we op het laatste moment toch nog mee kunnen

diaserie Torres del Paine

Wat hebben we weer geluk en wat hebben we genoten! Daarna hebben we allerlei wandelingen in het Park gemaakt met flink wat klim en klauterwerk, maar daar blijven we fit van. De mooiste is wel naar de mirador (uitkijk) op de Torres, waar het park naar genoemd is en eveneens naar de rivier de Rio Paine. Deze gaat flink steil langs een geitenpaadje omhoog met een afgrond naast je en windstoten op sommige plaatsen van wel meer dan 100km p/u. We moeten achter elkaar lopend elkaars hand vast houden, omdat we dan meer gewicht produceren. We lopen onder het motto van: "Als we gaan, dan gaan we met zijn allen"(tweetjes, in dit geval). We hebben het gehaald, althans een gedeelte, want de track is nog de helft langer. Maar we hebben de Torres gezien, die je trouwens overal in het Park ziet.

In het Park staan we meestal vrij, omdat er vele campings zijn voor trekkers, maar heel wat minder voor Campers. Dat is niet erg, want je kan op elke parkeerplaats bij Rangers of Hosteria's staan. We staan meestal met zijn vieren, dat is wel zo gezellig. Waarschijnlijk wordt het Kerstdiner, hopelijk ergens in El Calafate straks, ook met zijn vieren gedaan. Dat is ook wel zo gezellig!

Rijden in het Park is altijd over gravel. Er zijn stukken bij die redelijk zijn, maar heel vaak zijn het verschrikkelijke wegen. En het ergste ervan is nog het stof. Je ziet een auto al van verre aankomen, door de stofwolk. We vreten dus redelijk veel stof. De camper ziet er niet uit aan de buitenkant, maar ook niet aan de binnenkant. Het is allemaal STOF,STOF,STOF! Om gek van te worden. In El Calafate gaan we hem even stofvrij maken voor de Kerstdagen en dan gaan we weer verder op gravel nl. de routa 40

We gaan alleen naar Laguna Azul, een prachtig plekje, waar we ook helemaal alleen staan. We hebben vanuit de camper een prachtig zicht op de Torres. We zien er ook een stel gaucho's met paarden, die volgepakt zijn met proviand, om afgelegen campings te bevoorraden. We lopen er een paar tracks, de ene naar de mirador (dus klimmen) op de Torres en de andere langs Laguna Azul.

Torres del Paine

Parque National Los Glaciares

De andere dag rijden we uit het Park, richting Calafate, waar we Inez en Peter weer treffen bij de grens naar Argentinie. We hebben ongeveer een nieuw paspoort nodig voor al die stempels bij de grensovergangen, die nog volgen. We rijden in een keer door naar Calafate.

Het bovenstaande hebben we waar gemaakt. De bus is aan de binnenkant gereinigd, dat is dus voor even geen stof meer en we zijn Kerstavond met de buren ( Ines en Peter) op onze 40jarige huwelijksdag uit eten geweest in het mooie restaurant van de camping. Het was heerlijk en tevens een hele belevenis, hoe hun Kerstavond vieren. Ten eerste begint het menu niet op tijd, want Argentijnen zijn nooit op tijd. Om 21.00u worden we verwacht, (je komt echt niet binnen voor die tijd) en na 22.00u zijn de laatsten pas binnen. Gelukkig kunnen de gasten die op tijd zijn, waaronder WIJ, kiezen van het voorgerechtbuffet. Hoofdgerecht is een gevulde rollade met aardappelen, overgoten met kaas. Tegen 24.00u gaat de TV aan en tegen de tijd dat het 24.00u wordt, wordt er afgeteld. Het is zoals bij ons met Oudejaar. Daarna wordt er geproost en wenst iedereen elkaar een Feliz Navidad. Er wordt gekust en buiten klinkt het vuurwerk. Is dat allemaal voor ons 40 jarig huwelijk? Het is een gezellige avond en we hebben veel gelachen

Perito Moreno

bij de NP Los Claciares

NP Los Claciares

Perito Moreno

El Calafate is het grootste toeristencentrum aan Lago Argentino, en wordt ook wel de Gletsjerhoofdstad genoemd. Het is een heel gezellig plaatsje en een uitstapbasis naar het Los Glaciar Park met in de buurt de Perito Moreno Gletsjer, waar we dan ook naar toegaan. Deze gletsjer kun je van heel dichtbij, langs een prachtig aangelegd pad van zo'n 2 km, bekijken van alle kanten. Het is werkelijk weer een prachtig gezicht, zo'n grote ijswand van zo'n 5km breedte, met punten in prachtige azulblauw. Het rommelt er constant, alsof er vuurwerk wordt afgeschoten. Helaas valt er geen groot stuk af, als we erbij zijn, maar het geluid hebben we toch gehoord, want elk klein stuk dat eraf valt, maakt een flink geluid.

Bij El Calafate ligt ook nog een natuurpark, nl. Laguna Nimez, waar vele vogels leven en te zien zijn. Flamingo's hebben we echter niet gezien. Het Kerstdiner hebben we met zijn tweetjes gedaan in de stad, een menu van Parilla/ Assado, d.w.z. allerlei soorten vlees rechtop of liggend gegrild. Is voortreffelijk!

NP Lago Argentino

Assado

Op 26 december 2011 gaat het Van El Calafate verder naar El Chalten, het wandelparadijs bij het Fitzroy gebergte. De weg er naar toe is van heerlijk asfalt en gaat vlot. Dezelfde middag lopen we enkele korte tracks, nl. naar een waterval en naar een condoruitzichtspunt, waar we 1 condor hoog in de lucht zien. We lopen de volgende dag een trail van 11km heen en 11 km terug. De backpackers overnachten in het campement, maar wij bikkels moeten de 11 km ook weer terug lopen. Het eerste deel is bergopwaarts en terug dus bergafwaarts. Wat het moeilijkste is, weet ik niet. Omhoog is wel meer hijgend, en terug meer knieproblemen, al valt dat achteraf wel mee. Het is een prachtige dag, maar later in de middag steekt de Patagonische wind weer op. Dat is vrij normaal. Wij treffen het eigenlijk prima, want het kan hier echt stormen. We hebben hier super weer, rond de 25 graden, en vrij zicht op de toppen van de Torre en de Fitzroy, niet te geloven! Ook de volgende dag weer prachtig weer en we maken een wandeling van 3 uur naar Laguna Capri.

We nemen nog een rustdag, voordat het echte werk gaat beginnen, nl. over de gravelroads Ruta 40 ( de meest eenzame weg) in Argentinie en over de grens in Chili over de Carretera Austral. We zullen dan wel een poosje verstoken zijn van internet en wifi, dus horen jullie een poosje niks van ons. Hopelijk gaat alles oke. We doen het alleen, want de Duitsers gaan met de boot, omdat ze genoeg hebben van alle gravelroads. De echte bikkels gaan natuurlijk door!

29 december We lassen eerst nog een rustdag in, zodat we al het voorgaande kunnen voorbereiden en ons samenzijn met Ines en Peter van 1 maand nog kunnen vieren. 29-11 hebben we elkaar voor het eerst ontmoet en gesproken in Puerto San Julian precies evenwijdig aan El Chalten aan de oostkust. Dat is toevallig, he?

30-12 Na een zeer stormachtige nacht, en dus een schuddende bus, waar ik alleen mbv oordoppen mijn slaap kan vinden , gaan we toch op pad naar Ruta 40. We nemen afscheid van onze reisgenoten en wensen elkaar verder veel reisplezier toe. En......., wie weet zien we elkaar toch nog in Chili. We houden contact in ieder geval. Onderweg blijft het stormachtig, maar omdat we meewind hebben, merken we daar weinig van. Je moet alleen niet uitstappen, want dan kun je wel eens een deur laten wegwaaien. De Ruta 40 is een gravelweg, niet zomaar een, maar met flinke vastgereden keien en veel grind af en toe en wasbordeffect. Het is bijna niet te doen met een camper. Alles schudt en rammelt binnen. We rijden zo'n 500km over deze weg, de eenzaamste weg van Argentinie. Gelukkig zijn er ook al asfaltstukken tussen, waar we dan weer even in een hoera-stemming van raken. Het meest frustrerende is echter, dat we op de gravel rijden en naast ons asfalt ligt, waar we niet op kunnen. BALEN is dat dan! We rijden erg rustig met de camper, zo'n 20/30km per uur, want het is beter om later en heel aan te komen, dan snel en met brokken. We hebben een auto gezien, die door het grind van de weg over de kop in het grind kwam te liggen, die helemaal totalloss was. Dan is het extra schrikken, ook nog als je hoort dat er 5 kinderen in de auto zitten, waaronder ook een baby van 8 mnd. Gelukkig zijn er geen doden. Het grootste probleem op die eenzame wegen is, dat er weinig verkeer is en totaal geen verbinding met mobiele telefoon is.

Onze eerste overnachting op Ruta 40 (eigenlijk ruta 29) is bij Estancia Angostura, een groot boerenbedrijf, waar je ook kan overnachten. Het ligt in een oase met veel bomen en goed uit de wind. Na een goede nachtrust rijden we verder in de grindbak, op het gemakje. Zelfs ik rij af en toe een stukje, want laat Sjaak natuurlijk niet alleen de HELD van de Ruta 40 zijn. De tweede overnachting is in een GAT van zo'n 50-100 inwoners, waar een soort Roadhouse (Hotel) staat, volgens het boek. Nou ja, een Roadhouse ....... i.v.m. Australie is dat heel iets anders. Maar goed, we hebben er samen met een Amerikaan (een jongen uit Texas) een biertje gedronken. Wat bleek......Deze jongen was n.a.v het lezen van een boek, op het idee gekomen om net als de schrijver te lopen van Ushuaia naar Alaska. De Texaan doet het niet tot Alaska, maar tot Mendoza. Hij leeft op droog voer en van wat hij onderweg krijgt en slaapt in afwateringsbuizen onder de weg. Hij heeft wel een sateliet telefoon bij zich om contact met zijn moeder te houden. Niet te geloven, toch? Later komt er nog een vriend bij, een Canadees, die van Edmonton zijn woonplaats komt fietsen naar Ushuaia, de zuidelijkste stad van de wereld. Wat een prestaties, he! We drinken nog een biertje en vragen, of het vanavond feest is.

het Roadhouse

Dat is niet het geval, ze gaan om 22.00u dicht. Dat is wel een tegenvaller, want we hadden gedacht dat heel het dorp daar wel eindejaarsfeest zou vieren. Het vreemde geval doet zich nu voor, dat wij om 23.30u naar bed gaan en we voor nieuwjaar in slaap zijn gevallen. En niet eens wakker geworden zijn van het hevige vuurwerk. Ha, ha, er wordt daar geen vuurpijl of rotje afgestoken. We staan de volgende dag op (Nieuwjaar) zonder hoofdpijn, of duf hoofd. Ook niet slecht, dus. Nieuwjaarsdag rijden we door tot Los Antiguos, net voor de grens met Chili. Gelukkig hoeven we die dag maar 40 km gravel te rijden, die weer bar en boos is, de rest is asfalt. We hebben dus de RUTA 40 zonder kleerscheuren volbracht. Nu op naar de Carretera Austral in Chili, 800

Mooie Patagonische luchten

Carratera Austral

Vandaag 3 januari 2012

op de Carratera Austral

De grens over naar Chili bij Chile Chico, waar we een klein uurtje over doen. Het is de eerste keer zonder iets af te geven. Ja, we gaan het leren. Het is uitgerekend vandaag weer een heel mooie dag (wanneer eigenlijk niet). Waar hebben we dat geluk allemaal aan te danken, denken we wel eens. Het is een super mooie rit langs het Lago General Carrera, het op een na grootste meer van Zuid-Amerika. Het water kleurt dan weer in groene, dan weer in blauwe tinten nu de zon schijnt. Het is een prachtig gezicht. De weg is smal en loopt langs bergwanden, het is behoorlijk bochtig en steil, maar mijn super chauffeur kan ook dit aan. Het is ongelooflijk, hoe hij het volhoudt. Zo af en toe gooit hij er een woord uit wat niet bij hem past als hij op wat keien stuitert en vooral op het wasbord effect, maar meestal blijft hij kalm. De Carretera Austral is voor mij niks, want is veel te bochtig en steil. Zo af en toe hebben we er stukken tussendoor, die geveegd zijn, en dan weer moeten we een stuk door zand rijden, omdat ze met de weg bezig zijn. In zijn eerste versnelling worstelt Sjaak dan de camper er doorheen, omdat deze niet stil mag vallen. Doodeng is dat stukje, maar het lukt hem weer. We hebben het er wel voor over, want krijgen er niet alleen een azuulblauw Meer voor terug, maar ook besneeuwde bergtoppen. Het is na elke bocht weer een plaatje.

Zicht vanaf Carratera Austral

Carratera Austral

Onze eerste overnachting is bij Puerto Guadal, waar we bij een aanlegsteiger aan het meer gaan staan. Het zijn van die dorpjes, waar winkeltjes in huizen zijn, en een al aardig op leeftijd zijnde vrouw de broodjes bakt in de oven van de houtkachel. Teug id de tijd dus, maar wel erg leuk om te zien hoe alles daar reilt en zeilt. Geld trekken kun je er niet, want je moet een locaal bankrekening hebben. De volgende stop is niet zo heel veel verder zo'n 75km. naar Puerto Tranquilo, waar we rond 12.00u al zijn. We kunnen om 13.00u met een motorbootje mee naar de Cathedral Marmol. Er is hier door het Meer een marmermassief geerodeerd, wat allerlei kleuren oplevert, doordat het spiegelt in het groen/blauw van het water. Het is echt een unieke aanblik, als het bootje de grotten binnen en rondvaart. En.......het geluk is weer met ons, want we hebben een spiegelglad meer en veel zon. Wat een wonderlijk verschijnsel van moeder Natuur mogen we weer zien. Prachtig! We staan weer in de vrije, nl in het dorp aan het Meer waar de politie regelmatig langs komt, zwaait en ons 's nachts ook nog even bewaakt. (ik was bang, dat ze ons op den duur zouden wegsturen, maar ze zijn hier allemaal zo aardig) Bij de schipper van het bootje kunnen we 's nachts mijn fototoestel batterij opladen

Cathedral Marmol

De derde dag over de Carretera, gaat het nog even een stukje langs het Meer, daarna door bos en tenslotte langs groene heuvels. We stoppen bij Cerro Castillo, waar we

gaan kijken naar de handen van de vroegere bewoners (Techueles) afgebeeld op een rotswand. We wilden daar blijven overnachten, maar was een klein dorp en het waaide er flink en omdat de weg het hele stuk al geasfalteerd is naar Coyhaique, zijn we toch maar doorgereden. Het is een prachtige, bochtige rit en we komen daar pas 19.00u aan. We staan bij een Hospedaje (soort kamerverhuurder), waar ook een oprit is voor onze Camper en ook plaats is voor tentjes achter op het gras. Het stikt hier van de Hospedajes. Het is een gezellig stadje om doorheen te wandelen, weer eens wat anders dan al die Natuur. Hier blijven we twee nachten om de Website wat te voorzien van tekst en voor een korte "break", na al dat gerammel. Trouwens er rijden hier ook veel fietsers, zelfs een lonely cycler Hollander om de Carretera Austral te overwinnen en dat is dan echt overwinnen, vinden wij.

Bochtige rit naar Coyhaique

Hollandse fietser over de Carratera Austral

Vervolg 6 januari : Van Coyhaique gaat het een heel stuk over asfalt (hiep, hoi) naar het Queulat NP. Dan begint het weer. Oei, hier is het eerste stuk heel zwaar voor ons busje, hobbelig, smal en steil en vol putten, maar hij redt het weer samen met Sjaak. Ik "schijt" (sorry) zowat van angst in mijn broek. Het gaat gelukkig daarna weer wat beter, zodat we weer heel in het Park aankomen. We krijgen op de camping een vrijstaande plaats met een afdak, waaronder een picknicktafel en natuurlijk een grillplaats. We lopen na aankomst nog een paar korte tracks met uitzicht op de 3 watervallen, die vanaf de hangende gletsjer komen, wat tevens het klapstuk van het park is. De volgende dag willen we de boottocht naar de onderkant van de gletsjer maken, maar helaas (het geluk laat ons even in de steek) het begint nl. te regenen. We maken nog wel de wandeling ( de Sendero Laguna Tempanos) naar de boot over de hangbrug, maar daar blijft het dan ook bij. We verlaten het park en via Puyuhuapi en La Junta, ( laatste plaats voor ons op de Carretera Austral. Sjaak mag zich nu alleen DE HELD van de CARRETERA noemen) slaan we af richting Futaleufu.(Gravel met Gatenkaasweg). Hier wordt het wildwaterkajakken flink beoefend. Wat hebben we de laatste 3 dagen allemaal gemist aan schoonheid? We zullen het nooit weten, of we moeten het toertje terug pakken met zon. De laatste tweeënhalve dag heeft het zowat constant geregend en dan ziet ook hier de wereld er heel anders uit. Dan is er geen azul of turquoise Meer, maar een grijs/zwart Meer en bergen zie je sowieso niet, dus ook geen besneeuwde toppen. Jammer, maar helaas, er ligt nog genoeg in het verschiet. We zijn nu weer over de grens naar Argentinië gegaan en zitten op een camping in Esquel, maar pas nadat we weer zo'n 35km door een grindbak hebben gereden, waar we niet op gerekend hadden. Als het goed is, is het even gedaan met de "Ripio" (GRAVEL) en glijden we verder.

hangbrug over de rivier

12 januari rijden we naar het NP Los Alerce, (een Park, gesticht om de Alerceboom te beschermen) waar we gaan wandelen en een boottour hebben geboekt. Het is prachtig weer met veel zonneschijn en aangename temperaturen. We rijden in het Park naar een camping aan rivier Arrayanes, een groenblauwe rivier. In het Park is het weer ripio rijden en het pad naar de camping toe is een ware expeditie, het is een pad vol grote, aardige diepe plassen. Wonder boven wonder komen we daar ook doorheen. Het is een gezellige camping met heel veel Backpackers en dus heel veel tentjes.

Er zijn weer prachtig gekleurde Meren. We varen over het Meer Menendez, waar we ook een hangende gletsjer zien. Aan het eind van het Meer stappen we uit om een begeleide wandeling te maken door het Alerce bos. Er groeit daar ook erg veel bamboe en we komen langs een waterval, maar eigenlijk gaat het vooral om een 2600 jarige oude Alerceboom, een pracht exemplaar, waar de vellen aanhangen! (ook hier zie je de ouderdom). 's Avonds op de camping zie je zo vanaf 20.00/21.00u overal vuren midden in het bos, onder bomen enz. Dat er hier niet meer branden uitbreken is ongelooflijk. Gelukkig is het na elven zowat stil en zijn de vuren gedoofd, zodat ik met een gerust hart kan slapen

prachtige ruime camping

De volgende dag rijden we weer door het Park en komen bij een prachtige ruime camping, om verliefd op te worden. Heel erg verzorgd, van goede kwaliteit en toch voor een zacht prijsje. Het is vandaag super warm, dus hangen we lekker in de stoel, doe mijn bikini aan voor de eerste keer en ga zo af en toe een kwartiertje in de zon. We blijven hier 2 nachten en maken de volgende dag nog een wandeling naar een haventje

Op zondag 15 januari gaat de reis verder richting Bariloche. Wij stoppen en overnachten eerst in El Bolson, een erg toeristisch plaatsje met een Mercado Artistica, waar iedereen met zijneigen gemaakte spullen staat. Het is zondag en gezellig druk en erg leuk! We kopen er ook een paar dingen. De temperaturen stijgen hier tot 35gr. en het is dus verstandig alles rustigaan te doen. De volgende dag maken we met de auto een circuito over de gravel van zo'n 50km, langs een paar watervallen, een paar mooie miradors en langs de Cabeza del Indio(indianenhoofd), die uit de bergrotswand steekt. Op al die plaatsen wandelen we een ronde om het goed te kunnen zien.

Ontmoeting met een Gaucho

Waterval

Zicht tijdens wandeling

Daarna gaat het verder naar het Guitierrez Meer, waar we op een mooie plaats aan het meer staan. Hier wandelen we naar een Mirador en een waterval. De mirador (uitzichtspunt) ligt boven op een heuvel en is gelijk aan een zwarte piste (met het skien), erg steil. Vermoeid komen we boven en is het uitzicht wel mooi over het Gutierrez Meer. Na de klim volgt nu de afdaling, niet zo vermoeiend, maar uitkijken om niet naar beneden te glijden. De wandeling naar de waterval is wel mooi, maar de waterval zelf niet spectaculair. Op de camping worden we het eerste gedeelte van de nacht wakker gehouden door een stel zwerfhonden, die al blaffend meer dan een uur rond de camping rennen. Dat is hier echt ergerlijk, al die zwerfhonden. En wij zijn toch al geen huisdierenvrienden.

tijdens de wandeling

het meer van Gutierez

tijdens de wandeling

Bij San Carlos de Bariloche staan we op camping Petunia, zo'n 13 km van het stadje verwijderd, maar wel aan het Lago Nahuel Huapi. Het is nu hoogseizoen aan het worden, maar we hebben nog plaats, ook omdat we er 's morgens al aankomen. Het is er al gezellig druk. We huren een paar fietsen (Mountain Bikes, want er is niks anders) en fietsen dezelfde middag naar het stadje. De weg ernaar toe is flink druk, de weg niet breed, dus moeten we het allerrechtse randje pakken. Af en toe wordt er flink getoeterd en duiken dan van ellende de gravelstrook in. Bariloche is toeristisch, en er is een leuke winkelstraat met vele prachtige chocoladezaken, want het is nl. de chocoladehoofdstad. Sjaak heeft er nog een boina gekocht, een gauchopet. Voor de rest is het stadje niet geweldig en zeker de weg langs het Meer is niks te beleven. Zonde, zou zo leuk kunnen zijn met gezellige terrasjes. Wat je trouwens hier af en toe aan vervoermiddelen ziet rijden, is niet normaal. Dat het allemaal rijdt en mag rijden is ongelooflijk. We komen na het bezoek aan Bariloche weer heel op de camping aan. Trouwens hier kan ik voor het eerst een wasje draaien in een wasmachine.

Tourtje op de mountain bike

Chocolade winkel

Oldtimer

De volgende dag gaan we de Circuito Chico fietsen, een rit van zo'n 40 km, en erg heuvelachtig. De temperaturen liggen nog steeds rond de 30gr. dus is het zweten geblazen. Het is een ongelooflijke mooie route, langs prachtige meren en met geweldige uitzichten, echt de moeite waard. We gaan ook nog met een stoeltjeslift de berg op. We komen langs het super grote Llao-Llao Hotel hoog boven het meer, de dinosaurus onder de Andesresorts en aan de golfliefhebbers wordt ook gedacht, want is voorzien van een mooie golfbaan. De weg is hier gelukkig iets minder druk dan gisteren, maar de hellingen en ook afdalingen zijn langer. Het is dus erg vermoeiend, en aangezien wij niet zo heel snel van de fiets afstappen voor een heuveltje, moesten we dit toch enkele keren wel doen. We komen moe, maar voldaan rond 16.00u op de camping terug. De dag erna lassen we een totale rustdag in, want de oudjes moeten ff bijkomen van de trip van gisteren. We kunnen nu toch echt merken, dat de jaartjes gaan meetellen. Maar er zijn vele jongeren, die die trip te zwaar vinden en dat siert ons dan weer. De dag begint bewolkt, en dat blijft het ook met af en toe een waterig zonnetje. Jammer, want aan het meer is een strandje en daar wilden we eigenlijk heerlijk gaan zonnen. De bewolking is een mengsel van lichte bewolking en stof van een nog steeds werkende vulkaan bij de Chileense grens, waar we morgen komen. Het zand hier op de camping is ook van die vulkaan. Bariloche had vorig jaar last van 7cm. stof en aan de overkant zelfs van 30cm. Het ziet eruit als fijn zand, dus niet echt hinderlijk

met de stoeltjes lift omhoog

Zicht tijdens fietstoch t

Landschap tijdens fietstocht

Circuito Chico fietstocht

Zaterdag 21 januari:

In Bariloche was het stof nog niet hinderlijk, maar bij onze volgende plaats Villa la Angostura is het dermate vervelend, dat je er zelfs somber van wordt, wat je daar aantreft. Heel veel Restaurants en zaken zijn gesloten, campings zijn leeg, overal langs de kant liggen hopen met stof, het lijkt meer op een spookstad. Toch zijn we daar terecht gekomen op een camping, omdat het plaatsje er bij aankomst best gezellig uitzag en er ook heel wat backpackers waren. Daarom naar de Info en daar vertellen ze over een bootreis naar een speciaal bos en over strandjes, dus worden we een beetje omgeluld. We rijden naar de camping, die er wat sanitaire voorzieningen betreft prima uitziet. Het is er wel heel rustig. Na een gesprek met de eigenaar blijkt, dat iedereen Villa Augostina links laat liggen, v.w. het vulkaanstof. Hij weet nog precies de datum en de tijd te vertellen van de uitbarsting van de Chileense vulkaan Puyuhue, n.l. 4 juni om 15.46u 2011. Eerst kwam er 15cm vulkaansteentjes en daarna nog eens 15cm stof. Het plaatsje zag er niet uit en het is op verschillende gebouwen na nog steeds te zien. Met tractortjes en schuivers en met kruiwagen en schop hebben ze hopen gemaakt, die door vrachtwagens werden opgehaald. Het plaatsje ziet er na goed kijken verschrikkelijk uit, overal stof, stof, stof. Het blijft als een grijze gloed aan je voeten en benen plakken. Tankauto's met water rijden door de straten om alles nat te houden, zodat het niet zo stuift. De stranden zien grijs en op het water is de eerste laag ook stof. Vreselijk! En dan te bedenken, dat wij daarin moeten slapen. Als we dit geweten hadden, waren we ook doorgereden. Toch de nacht gebleven, want de stof van de nog steeds werkende vulkaan valt vandaag wel mee. Geen speciale dingen meer gedaan, maar als ramptoeristen de plaats bekeken.

Onderweg naar Villa Angostura

Huizen en tuinen liggen vol met vulkaanstof

Strand ligt vol met vulkaansteen

Ook de bomen vol met stof

De Ramptoeristen trekken verder en hopelijk zonder stoflongen. We wijzigen ons plan om de grens met Chili over te gaan en rijden in plaats daarvan eerst de 7 merenroute, die we later wilden doen. Nu hoeven we maar 1x de grens over te gaan. Het eerste deel is asfalt en daarna gravel, zo'n 50km, waarvan het eerste stuk aardig is. Daarna weer super slecht en ook nog eens vermengd met de vulkaanstof, zodat het na het passeren van een auto totaal mistig is. Noem dat maar gezond!! Dan ook nog te bedenken, dat bij dit ergste deel van de rit ook nog eens niks anders te zien is dan stof, stemt ons droevig. Maar het begin en eindtraject ziet er met miradors op de meren weer geweldig uit.

7 merenroute

We komen rond 15.00u aan in San Martin de Los Andes, waar het flink geregend heeft (hebben we gemist onderweg). De camping, waar we willen staan, ziet er daardoor zo somber en donker uit onder de bomen, dat we besluiten ergens in het stadje in een straat vlakbij het meer te gaan staan. Dat doen we en het bevalt ons prima. We gaan 's avonds het stadje in en ook de volgende dag. Dit is het mooiste Andesstadje, dat we in heel Patagonie gezien hebben.

San Martin de Los Andes

De andere middag gaan we richting Junin de Los Andes om te overnachten, maar aangezien dit niks is, gaan we door via de Ruta 40 richting Bariloche, waar we bij Confluenzia stoppen om bij een benzinestation te overnachten. Het laatste deel van de rit, wordt het weer mistig v.w. de stof, ook omdat het flink waait. De natuur is er prachtig en heel anders.

Onderweg naar Confluenzia

We rijden verder, weer richting Bariloche, waar we voordien afbuigen naar Villa La Angostura, het rampgebied. Gelukkig is het deze keer niet zo stoffig en lekker zonnig. Deze dag gaat het voor de zoveelste keer de grens over naar Chili. Hier staat een MUPPET even flink te controleren. Velen moeten hun tassen leeg halen. We worden nu wel een beetje bang, dat ze ons verstopte groenten zullen vinden. We drinken snel een halve liter melk op en gooien wat wortels en 2 tomaten in de afvalbak, want als ze je pakken, krijg je een flinke boete. De vleeswaren, kaas en eieren zijn goed opgeborgen. Als we het geweten hadden, dat we niet haar maar een bejaard baasje kregen, hadden we alles laten liggen. Hij wil wel in alle kastjes kijken, zelfs de achterkant moet open, maar daarna kunnen we door. Het is elke keer weer een heel gedoe. We komen nu in een bochtig stuk niemandsland, waar we een pas over moeten en waar alles onder het vulkaagesteente ligt. Het lijkt net een grote zandbak. We zien de boosdoener, de vulkaan Puyuhue, waar we onder rijden. Het bos er omheen is zoals het eruit ziet compleet dood.

Richting Chileense grens

Onderweg naar Chileense grens

We willen naar de warmwaterbronbaden in Park Puyuhue, maar verwend dat we zijn, vinden we het niks en zijn doorgereden naar Pto. Varas. Dit is een gezellige drukke plaats, waar we 1 nacht op een parkplaats aan het Lago Llanquihue gaan staan en daarna verhuizen we verderop naar een camping aan het meer. Vanaf pto Varas zien we een andere slapende vulkaan, nl. de Osorno met een prachtige witte kop. Wanneer we een toertje rijden van pto. Varas naar Ensenada, komt de vulkaan Osorno steeds weer in zicht en zien we de vulkaan Petrohue en zelfs nog een paar anderen. Het zit hier vol met vulkanen. We zien een prachtig vulkaanlandschap, met een waterval, omdat de lavastroom dwars door een meer gegaan is. Tijdens de wandeling zien we ook nog een prachtige specht met rode kop.

Fotogrid

Vrijdag 27-01: Van pto. Varas gaat het via Fritullar, een duits georienteerd (Kaffee mit Kuchen) mooie plek met ook weer uitzicht op de vulkaan de Osorno, naar Valdivia via Ruta 5, een druk stadje aan de rivier. We staan hier op het eiland Teja op een camping. Helaas is het erg regenachtig. Gelukkig kunnen we 's middags nog het stadje bezoeken. Het is een levendige plaats met een mooie lange boulevard. Het spectaculairste is er de Mercado Fluvial, waar ze vis, groente en fruit, bloemen e.d. verkopen. Hier worden de Lobossen gevoed met vis en kun je een schouwspel bekijken van etende zeerobben, zeemeeuwen, gieren en roofvogels

de vulkaan Osorno

Markthal Fluvial

Boulevard

V.w. de regen vervelen we ons niet gelijk, want we kunnen vanuit de camper internetten en skypen met het thuisfront. Altijd leuk! Valdivia moet een van de mooiste steden van Chili zijn, maar daar zijn de ReisRidders het nog niet over eens. We kunnen het ook niet zo goed beoordelen, omdat het een regenrijke stad is voor ons (3 dagen regen) en we er pas vanaf zaterdagmiddag zijn en dan zijn de winkels al dicht en is er weinig drukte in de straten. Er is wel een hele lange boulevard langs de rivier, waar je heerlijk kan wandelen ALS DE ZON SCHIJNT. Tussen de buien door op de markt verse groente en fruit en mosselen gekocht. Er zijn hele grote schelpen en de normale, zoals bij ons. We nemen ze mee en het smaakt goed. We overnachten 3 nachten en zijn het na 2 nachten wel beu op de camping, zodat we op de boulevard gaan staan met prachtig uitzicht en asfalt onder onze voeten.

Eind van de derde dag rijden we naar het Chileens Zwitserland met bergen en meren , maar ook met vulkanen en therma-baden. We rijden eerst naar Villarrica, waar we op een prachtige boulevard overnachten met zicht op de vulkaan Villarrica. We bezichtigen het plaatsje, een Mapuche stadje met heel veel stalletjes afgeladen met allerlei houtsnijwerk. 's Middags maken we een toertje naar Lican Ray aan Lago Calafquen. (Plaatsnamen schrijf ik erbij omdat sommige mensen ons via Google volgen en het tevens informatie is voor andere reizigers). Toegegeven, het is geen gemakkelijke weg (slechte Ripio) om er te komen, maar deze designthermen, de Geometricas, zijn volgens veel Chilenen de mooiste en opzienbarendste van het land. En juist daarin, zijn wij ook geweest. Het kostte ons wel een kapotte afvoer, maar ze zijn de moeite waard. Prachtig aangelegd met watervallen, 20 warmwaterbaden en 4 koudwaterbaden. We kunnen op het terrein slapen volgens de Parkeerwachter, maar toen we rond 20.00u uit de Thermen kwamen, kon het ineens niet meer. We moesten toen hals over kop weg om niet in het donker te moeten rijden op die rotweg

Thermen Geomotricas

We gaan in dit gebied ook naar de plaats Pucon, waar we 3 nachten op een camping staan, dichtbij het centrum. Pucon is het Domburg van Zeeland, waar het erg toeristisch is en tevens ook duurder. Het is er gezellig en flink druk. We maken er verschillende toertjes naar andere plaatsen en Lago's en zien ook enkele watervallen. Vooral de Ojos de Caburgua zijn erg mooi, met een prachtig in allerlei kleuren blauw getint meer. Het weer is trouwens weer prima, na 3 dagen regen weer veel zon met temperaturen rond de 25gr. Dat is heel anders dan - 10gr of meer in Zeeland. Veel Schaatsplezier daar. Sjaak is er wel een beetje jaloers op

Pucon strand

vulkaan Villarica op achtergrond

Ojos de Caburgua

Pucon

Hij is trouwens ook een prachtige uitdaging aangegaan, door de nog actieve vulkaan "Villarrica" te beklimmen. Om 6.00u uit de veren en met een groep en gidsen naar de vulkaan. Het was een geweldige ervaring, wel heel vermoeiend, maar hij heeft de top gehaald en heeft in de krater van de vulkaan gekeken, waar de rook constant uitkomt. Met volledige uitrusting, zoals een waterdicht pak, een helm, stijgijzers voor onder de schoenen, want er ligt sneeuw en ijs op de vulkaan, handschoenen, pikhouweel, en plastic ronde schijf om rodelend de afdaling te doen. Het was niks voor mij geweest, want ging snel ,die afdaling door een soort rodelbaan.

beklimming van vulkaan Villarica

beklimming Villarica

Top bereikt

vulkaan Villarica De krater

Ik heb me ook niet verveeld en dacht als Sjaak zich uitslooft, doe ik het ook. Door al het vulkaanstof en gravelstof konden we dus stof vreten, vandaar dat het tijd werd voor een grote schoonmaak. Dat is niet voor zijn tijd. We hebben ons na die ijverige dag nogmaals de andere dag verwend met andere thermen, nl "Los Pozones", die over asfalt te bereiken is, maar omdat het zo slecht is aangegeven, komen we toch weer op Gravel terecht. De 6 baden hier zijn met stenen gevormde basins. Ze zijn authentiek en zeer geliefd, omdat ze tot 3 uur 's nachts open zijn. We zijn er van 20.00u tot 23.00u in geweest. Hier kunnen we wel blijven slapen op een veldje. Voordien hebben we in het Mapuche dorp Curarrehue, Mapuche eten gegeten, zoals een speciale soep en maispuree in maiskolfbladen. Zo zie je maar, dat we ons geen moment vervelen.

speciaal Mapuche gerecht

Thermen "Los Pozones"

Salto Laja

Na een week Chileens Zwitserland gaat het richting Santiago, naar Temuco met zijn Mercado Municipal en Feria Libre Pinto. Allebei markten, maar de laatste erg speciaal, waar de Mapuches hun groenten en fruit verkopen. Deze worden lopend, op de bakfiets of met paard en wagen naar de markt gebracht. Het is er een drukte van jewelste.

Onderweg komen we langs de Salto Laja, de grootste waterval van Chili. Voor de rest is er weinig te zien op de weg naar Santiago. Het wordt trouwens steeds warmer, zo'n 35gr. in de schaduw. Voordeel is wel, dat het niet zo benauwd is en dat het 's nachts lekker afkoelt, dus met slapen geen probleem

Temuco

Mercado Temuco

9 februari 2012 een dag om niet snel te vergeten het bezoek aan Santiago: De eerste dag in Santiago bezoeken we vooral het centrum en doen we alles lopend. We bezoeken die dag het Paleis, Plaza de Armas met beelden, schilders en sneltekenaars, de Kathedraal, het Postkantoor en Palacio, de Mercado Municipal, waar verse vis, groenten en fruit en restaurantjes zijn. Eveneens over een brug weer een markt en daarna lopen we weer terug. We hebben al heel wat steden gehad in de wereld en overal moet je op je hoede zijn. In Temuco werden we al gewaarschuwd, dat het eind van de avond gevaarlijk is in de buurt, dus zijn we binnen gebleven. Ook in Santiago werd er weer gewaarschuwd en dat was deze keer niet overbodig. Als we in de stad lopen, zien we overal bewaking en politie. Als we weer terug zijn over de brug, wordt Sjaak ineens aangevallen door 2 jongens. We gillen allebei en schrikken ons rot en die jongens rennen weg. We dachten, dat het om de camera ging, die Sjaak altijd helemaal om zijn schouders heeft. Het bleek echter zijn gouden ketting te zijn, die ze met een ruk wilden aftrekken en daardoor ook aan het touwtje van zijn bril trokken. Geluk, of niet, alles hebben we nog. Zijn ketting is op een paar plaatsen gebroken, zijn nieuwe zonnebril niet kapot, alleen het koord waar die aanhing en de camera met tas nog om zijn schouder. Mensen kwamen gelijk naar ons toe en zeiden, dat het na de brug gevaarlijk is. Ja, dat moet je dan maar net weten. We hebben het voorval nog bij de politie gemeld, maar die kan er verder ook niks mee. Maar......, we stonden wel even te trillen van de schrik. Dus een terrasje gepikt voor een lekker koud biertje. Daarna met de bus terug naar Isla de Maipo, waar we op een camping zitten.

Santiago de Chili

Santiago

De volgende dag weer met de bus naar Santiago. Ik zit wat onder de "drugs", want het is in mijn rug geschoten bij een kuchje. Bewegen is goed, dus toch maar doorgezet. We hebben deze dag verschillende keren de Metro gepakt, die uitzonderlijk mooi en schoon is.We zijn op Cerro Santa Lucia en Cerro San Cristobal geweest, hoge uitkijkpunten, waar ook nog van alles te zien is. Bij de tweede ga je met de kabelbaan omhoog. Mooi hoor! Door verschillende keren een tablet in te nemen, heb ik het kunnen volhouden. We hebben vandaag toch weer kunnen genieten, ondanks het voorval van gisteren. We zijn wel meer op onze hoede. Op de camping komt tussen 23.00u en 1.00u veel publiek uit Santiago om hun tenten op te zetten en het weekend hier te vieren. En "vieren" was het, de groep achter ons heeft ongeveer heel de nacht gefeest, dus mijn oordoppen ingedaan en Sjaak op zijn goede oor gaan liggen, zodat we konden slapen

Santiago de Chili

Cerro Santa Lucia

Santiago

Cerro san Cristobal

Via Ruta 68 gaat het richting Kust. Het is precies hetzelfde als bij ons, file, file, file en overal zo druk, dat je geen parkeerplaats kan vinden om even rond te kijken. Het ergste hier is, dat er heel weinig campings zijn, zeker niet vlakbij de Pacific Ocean. Onvoorstelbaar! Nadat we San Antonio en Cartagena zomaar zijn doorgereden, komenwe in El Tabo. We zien eindelijk een camping en rijden er naar toe, gelijk aan het strand, dus wat willen we nog meer. Als we er aan komen, zien we dat het een heel tentenkamp is. Dat is het meestal, want Chilenen kamperen echt. We krijgen een plaats, midden in het tentenkamp. Ik zie dat eigenlijk niet zo zitten en zie een plaats dichtbij de receptie en we kunnen daar staan. Blij achteraf, want volgens mij zijn we in de getto beland met veel schorem uit Santiago. Ze kijken je meestal wantrouwend aan en het is de eerste camping, waar Sjaak niet durft te filmen. We gebruiken er ook geen WC en douche, te vies. 's Nachts is er bewaking en het is er ook rustig. We slapen er goed.

In Isla Negro bezoeken we het prachtige Musea van Pablo Neruda, (een schrijver) een huis vol verzamelingen, gevonden en gekregen. We genieten ervan en ook van het prachtige uitzicht , wat we hier hebben

museum Pablo Neruda

uitzicht vanuit museum

12februari 2012: Daarna rijden we naar Valparaiso, waar we een kort bezoek brengen aan de Haven en omgeving en de Informatie voor een camping. We moeten daarvoor weer verder rijden naar het volgende dorp, nl. Laguna Verde. Onderweg stoppen we even om het adres in de GPS te geven. Er komt een man naar de auto om te vragen, waar we naar toe moeten. Ik laat het briefje met camping en adres zien. Hij wijst rechtdoor en we vertrekken weer. We zijn nog maar net weg, als we voelen dat we een lekke band hebben. SHIT, ergens ingereden? Sjaak denkt gelijk aan de ramenwasser, die we geweigerd hebben, maar toch ging ramen wassen bij een stoplicht en die we niks gegeven hebben. Om een lang verhaal kort te maken, komt er na korte tijd de Carabineros (politie) met duits sprekende man. Die zegt, dat er bij de stopplaats 2 mannen waren, de ene hielp ons en de andere hielp met een scherp voorwerp de band naar de knoppen. Waarom? Volgens hem om je later zgn. te helpen en tevens je van wat apparatuur af te helpen, dus te beroven. Daar is het gelukkig niet van gekomen door het snel reageren van hem. Er zijn ook meer goede mensen, dan slechte mensen in Chili. Ook dat blijkt weer, want iedereen hielp ons: een ijsverkoper, de vele politieagenten, de voorbijganger en een buschauffeur, die met zijn krik (die van ons kreeg de camper niet omhoog) de camper omhoog kreeg, zodat de band gewisseld kon worden.

Valparaiso

Bij de voorbijganger koffie gedronken en die liet zijn filmpje zien van het voorval. Hij is getrouwd met een Duitse, zodat we duits konden praten. Ze had gelijk gezien, dat we Nederlanders waren aan het nummerbord. Ze heeft trouwens een bedrijf om auto's te verschepen. We mochten evt. ook op hun terrein in de buurt staan, afgesloten met een hek om te overnachten, maar we wilden toch maar naar de camping. Daar hadden we weer veel te mooie voorstelling van, bleek later. Achteraf hadden we het aanbod van hun moeten aannemen. Ten eerste was het weer 25 km verder , ten tweede moesten we 8 km over een eigenlijk onbegaanbare weg, vol putten en hobbels en ook nog eens met flinke korte hellingen. Dat we toch doorgezet hebben, snappen we zelf niet. Ten derde was het een natuurcamping zonder electrisch en een douche waar een straaltje lauw water uitkwam, dat opgewarmd werd d.m.v. op hout verwarmde boiler. Ten vierde was ik doodsbang, dat die lui ergens onderweg of op de camping zouden staan om ons alsnog te beroven. Ik heb dan ook weinig oog dicht gedaan die nacht. We zullen maar denken, dat het toevallige omstandigheden waren, net op de verkeerde plaats zijn en de verkeerde lui tegen komen

Vina del Mar

We kopen de volgende dag een nieuwe band en een nieuwe krik en de reis wordt vervolgd. We gaan via de kust naar Zapallar. Was niet van plan om die rit uit de auto te komen, maar in Vina del Mar zag het er zo fantastisch uit, dat we langs de boulevard gewandeld en er koffie gedronken hebben. Zo vergeten we weer alles en komen een paar dagen bij op een aardige camping, 80 km verder. We zijn weer vol goede moed, alhoewel het vertrouwen een aardige deuk heeft opgelopen. Daarna gaat het richting Argentijnse grens via de Ruta 5 en Ruta 60. Hier krijgen we voor de eerste keer te horen, dat de camping vol is. Het is overal wel druk, maar we hebben altijd nog plaats. Nu even niet, maar er is een andere camping 3km verder met natuurbad (water uit de bergen, wat elke nacht ververst wordt), en daar is wel plaats. We gaan de volgende dag echt de grens over. Wat een prachtige route met 29 S-bochten en door tunnel Christo Redentor, waar de pas op 3300m is. Het weer is mooi en helder. We komen in de buurt van een van de bergen over de 6000m en zien de natuurlijk door zwavel gevormde brug, nl. Puente del Inca. Daarna rijden we dwars door de Andes met links en rechts super hoge bergen en ook nog in allerlei kleuren. Werkelijk schitterend! We overnachten in Uspallata, een nederzetting als in een Tibetaans mooie vallei. Hier bezoeken we de Cerro Siete Colores, prachtig gekleurde bergen en de Bovedas, ovens waar ze vroeger zilver en goud in smeden. Dan gaat het via de route 7 naar Mendoza, waar we op een camping komen, waar we Ines en Peter weer zien, zonder het te weten. Dat was een verrassing! Het was een geweldig weerzien met vele verhalen. 's Nachts is het tot 4.00u erg rumoerig op de andere camping met de disco. Na 2 nachten houden we het voor gezien, zonder echt iets van Mendoza gezien te hebben. We hebben de gasflessen gevuld en 4 wasjes gebracht bij de Walmart. Dan ben je ongeveer een dag onderweg. We komen later toch nog terug en dan bekijken we de binnenstad van Mendoza.

Puente del Inca

onderweg in de Andes

Cerro Siete Colores

Bovedas

19 feb. rijden we verder richting San Luis en komen bij geweldig leuke Duitse mensen, die hier een landgoed hebben met een paar bungalows voor de verhuur. Het is hier super en zeer rustig. We komen aan dit adres van andere Hollanders, die hier ook regelmatig komen. We zijn de enigen en worden gelijk uitgenodigd om mee te eten.(grillen) Ondanks de rust hier, is het in de camper minder rustig v.w. het gezoem van muggen. Hoe die krengen er in komen weten we nog niet, maar we worden aardig lek gestoken.We gebruiken nu onze klamboe, maar dan zien we 's morgens, dat ook daar enkele van die zoemers gezellig ingekropen zijn. We slapen nu wel goed en klagen dus niet meer. Tot onze grote verbazing, hebben ook Peter en Ines "Campo La Sierra" gevonden en zien we elkaar weer. Het is hier gezellig vertoeven en met de familie spelen we regelmatig een wedstrijd "Jeux de Boules", wat we nu als geschenk aan de 7-jarige zoon hebben gegeven, die er erg blij mee is. Omdat hij morgen Polo speelt, blijven we tot zaterdag 25 febr., om hem te zien spelen. Vanavond maken wij een nassi-schotel voor zijn allen.

Jeux de Boules op Campo la Sierre

Campo la Sierra

De nieuwe ontwikkelingen

Wij laten onze camper achter in Argentinie

We staan nu dus op Campo La Sierra in de buurt van het plaatsje El Volcan en zo'n 20 km vanaf San Luis, de hoofdstad van de provincie San Luis.

We hebben al enige tijd geleden besloten om onze camper hier in Argentinie of in Uruquay te laten staan en dan eind van het jaar weer hier naar toe te komen om onze reis voort te zetten. Wat wij in eerste instantie wilden zien, was uiteindelijk in onze geplande reistijd niet haalbaar, althans niet op een rustige manier. We hebben dit adres van een Nederlands stel, die al vanaf 2008 door Zuid Amerika reist. We zijn hier dus eerst gaan kijken en het beviel ons al, toen we de Ranch nog maar opreden. Het is niet zichtbaar vanaf de weg en onze camper kan onder een afdak staan. Het zijn zeer aardige, vriendelijke mensen en zeer hulpvaardig. Het klikte eigenlijk al vanaf de eerste dag. Het is zo gezellig dat we hier nu weer al 5 dagen staan. Op de Ranch met een stuk of acht paarden is er ook een zwembad, een stuk of acht bungalows, die verhuurd worden en die totaal uit het zicht zijn.

We vertrekken zaterdag 24 februari, om onze reis voort te zetten. Samen met Peter en Ines gaat het richting Reserva Provincial Ischigualasto , of door de Argentijnen ook wel "Valle de La Luna" genoemd, een echt maandal. We rijden zelf in de camper (Ines en Peter rijden mee) het 25 km lange park door, wel in konvooi achter de gids aan, die het nodige over het dal uitlegt. Er zijn hier veel dinosaurusskeletten gevonden, die in een Museum te bewonderen zijn. Je waant je, alsof je op de maan een rondje rijdt. Wat een verschillende soorten rotsformaties zijn hier te zien. Aan enkele bouwwerken heeft de wind meegewerkt, en zo verbazingwekkende sculpturen gevormd, zoals de "sfinx", de "onderzeeboot" e.d.

Valle de la Luna

Daarna gaat het naar Parque Nacional Talampaya, een 30 km lange, dan weer versmallend of verbredend en zich vertakkend klovenstelsel. De kaarsrechte, tot 150m hoge, op antieke zuilen lijkende zandstenen wanden, zijn formaties ontstaan die Kathedraal, Kasteel e.d. genoemd worden. Hier zijn ook vele rotstekeningen te zien, zoals kudden lama's en guanaco's. In dit Park gaan we met een busje met gids mee, want je mag er zelf niet rijden en dat is maar goed ook, want het is er erg zanderig.
Het is hier trouwens al enkele dagen rond de 40 graden en dat is wel een beetje te, te, te......

Talampaya

De wegen scheiden weer. We gaan alleen verder, want willen de hoogste pas over naar Chili, nl. "De Paso del Agua Negra", rond de 4800m. De bergpas, waarvan de grote attractie de imposante sneeuwformaties zijn, is alleen in januari en februari en soms tot half maart (als het weer dit toestaat) open. Het is 29 februari als wij de pas overgaan. De Chileense grenspost bevindt zich op 175 km Ripio (gravel/steenslag) van de Argentijnse post. De sneeuwformaties waren helaas bijna allemaal weg, maar een kleurenpalet aan bergen kregen we hiervoor in de plaats. Kleuren alsof je een waterverfdoos opentrekt. De rit viel ons nog enigszins mee, alhoewel de bus een rood lichtje liet branden en v.w. de ijle lucht minder trok. Sjaak had dit niet gemeld, maar toen ik vroeg of alles ook goed ging met de auto, kon hij zijn mond niet houden. Ik kreeg natuurlijk de zenuwen, we reden net op het steilste en met steenslag gestrooide weg. Mijn hart klopte 2x zo snel, maar mijn rustige "chauffeur" redt het weer, alhoewel alles bijgezet moest worden, zoals de verwarming en ventilatie op maximaal. Voldaan, maar vermoeid komen we 7 uur later bij de Chileense grenspost aan, waar we mogen overnachten. In die 7 uur zijn we maar 4 auto's tegengekomen, dus voelden we ons weer "ALLEEN" op de wereld.

Paso del Aqua Negro

Via het Elquidal zijn we nu aan de Grote Oceaan in de badplaats La Serena. Het Elquidal is zeer vruchtbaar en voorziet heel Chili van fruit. De piscodruif is hier het bekendst. Uit de pisco druif wordt de sterke drank Pisco gedestiieerd. De weg is hier en daar zo hoog aangelegd, alsof je van een balkon omlaag kijkt over de wijngaarden. Eveneens verrijzen de bergtoppen achter elkaar tot in de oneindigheid. We hebben al wat bergen gezien en niet van die kleine, maar de meeste zesduizenders zijn hier te vinden. 's Avonds hebben we nog een toer gemaakt naar "Observatorio Cornunal Cerro Mamalucca", waar we ons alles wijs laten maken over de sterren en de maan en ik via een telescoop een mooie foto van de maan heb gemaakt.

Elquidal

kopen van Pisco druiven

Elquidal

2 maart komen we aan in La Serena, een prachtige badplaats om uit te rusten. Dit kan nu op een rustige manier, omdat alle vakanties weer voorbij zijn. De boulevard en strand zijn hier zo'n 15 km lang, zodat we hier enkele dagen blijven om te trainen voor de vierdaagse, waar we ons weer voor hebben opgegeven. De temperatuur is ideaal zo'n 24 graden met een licht briesje uit zee, wat wil je nog meer. We staan hier op een camping vlak aan boulevard en strand. Op een van onze wandelingen zien we vele Pelikanen. We blijven hier 5 nachten. Op een van deze dagen worden we 's morgens om 08.00 uur letterlijk wakker geschud. Iedereen komt zijn tent uit en komt polshoogte nemen wat er aan de hand is. We denken dat het een aardschok geweest is, maar het kan ook dat er ergens een aardbeving geweest is, dat weten we tot heden nog steeds niet

boulevard La Serena

vuurtoren La Serena

Pelikaan

La Sarena

Vanuit La Serena willen we nog een stuk noordwaarts gaan tot Isla Pan de Azucar. We houden nu een soort strandvakantie.

Cactussen onderweg

bloeiende cactussen

cactus

bloeiende cactus

Woensdag 7 maart: We overnachten eerst langs de kust boven de plaats Huasco, nl bij Los Toyos, daarna op een mooie camping bij Playa Blanca, dan bij Bahia Inglesa en tot slot bij Parque Nac. Pan de Azucar, dit wordt tevens onze noordelijkste bestemming voor deze reis. We overnachten bij elke plaats 1 of 2 nachten. Het weer is heerlijk, 's ochtends vaak wat mistig, maar later op de dag weer zonnig, met een fris zeewindje, dus niet snikheet. Nachten zijn heerlijk koel. We zitten nu midden in de Atacama-woestijn, dat kun je goed zien aan het landschap. Soms alleen maar een grote zandvlakte. We zien onderweg wel veel cactussen (zie foto's) waarvan sommigen in bloei. Op de kustweg naar Caldera (180 km) hebben we de hele dag maar 5 auto's gezien.

In Bahia Inglesa staan we op een camping nagenoeg op het strand. Het badplaatsje ligt zo'n 6km van Caldera en dat is een mooie afstand om wandelend af te leggen.
We bezoeken daar o.a. de vismarkt met zijn visrestaurants en doen ons te goed aan een heerlijke visschotel.

haven Caldera

gevaarlijk uitziende zeeleeuw

Pelikaan

Caldera

Op zondag 11 maart gaan we van Bahia Inglesa over de Pan Americana via Chanaral naar Parque Nacional Pan de Azucar.

We staan daar op het strand en zien de vele pelikanen, die men hier aan de kust aantreft al duikend aan het vissen.
Het is een prachtig gezicht, het zijn net raketten die in het water duiken.
We gaan voor de verandering ook weer met een boottrip mee naar het eiland Pan de Acuzar, waar we, de met uitsterven bedreigde Humboldt Pinquins zien. We zien ook weer honderden pelikanen, zeerobben, aalscholvers en zelfs een paar zeeotters. De boottrip duurt 1 uur. Bij terugkomst spring ik uit de boot, maar door de klap blesseer ik de buitenkant van mijn linkerknie, die toch al gevoelig was. De volgende dag kan er niet gewandeld worden, maar is het een volledige rustdag met het beentje de lucht in en met ijsmassage, want de knie is ook opgezet.

Pinguins op de rotsen

Pelikanen

In Parque Nacional Pan de Azucar blijven we tot 14 maart.

Pan Azucar is tevens de noordelijkste bestemming van onze reis. We gaan van hier weer richting La Serena en dan over de pas Los Andes naar Mendoza en verder naar El Volcan bij San Luis, waar we onze camper stallen.

Op woensdag14 maart rijden we verder naar het badplaatsje Bahia Inglesa. Het zonnetje, wat we een paar dagen gemist hebben, schijnt nu weer volop en het is behoorlijk warm. Mijn knie gaat ook al beter, zit er ook weer warmpjes bij.
De volgende dag gaan we weer naar La Serena,( hier al meer geweest) waar we 2 nachten blijven en waar we ook nog een poosje naar het strand kunnen. Het is een heerlijke badplaats met mooie boulevard. Hier laat Sjaak zijn afsluitdop van watertank liggen, waar we pas een paar honderd km later, achter komen. Hij ligt er nu nog.
We blijven de Ruta 5 langs de kust volgen en komen zo'n 50 km zuiderlijker bij Tongoy, waar een prachtig lang strand is, om te trainen. Verder dan 10 km lukt niet met de knie, want voelt wat strak en stijf aan, maar ik mag niet mopperen. De andere dag lopen we rond het schiereiland (6 km) en kunnen ook nog wat zonnen.

Tongoy

De volgende afslag van de Ruta 5 is het badplaatsje Pinchidangui, zo'n 200 km zuidelijker. Trouwens, na februari is het op een camping weer heel stilletjes. Als je een beetje geluk hebt, sta je net niet alleen. Zo rustig is het er. Je bent hier nooit alleen, want je hebt je camper nog maar net neergezet, of hond 1 komt er aan. Iets later hond 2.......en dat kan zo doorgaan tot hond 6. Ergerlijk voor ons als hondenliefhebbers!! Ze komen rondsnuffelen, gaan in de buurt liggen krabben, want het zijn allemaal vlooienbakken denk ik, en dan gaan ze hun dutje doen bij jou in de buurt. Krijgen ze niks en komt er toevallig nog een kampbewoner, dan volgt hetzelfde cerimonieel bij die persoon.

Vina del Mar

Van hieruit gaat het verder richting Vina del Mar, want we hadden via een ander gelezen, dat daar een camping moest zijn. Helaas blijkt dat niet zo te zijn, maar is het een priveterrein. Balen, want hier hadden we wel een nachtje willen blijven. We lopen er nog wel een stuk over de boulevard, die echt erg mooi is. We zitten in de buurt van Valparaiso, waar ze onze band hebben lek gestoken.

Dinsdag 20 maart: In de buurt is geen camping en met de gedachte aan vorige keer met het incident, durven we hier niet vrij te staan dus gaan we richting Andes, naar de camping in Panquehue met zijn mooi natuurbad ,waar we ook al meer hebben gestaan. De volgende dag gaan we weer de Los Andes pas, met zijn mooie 6000m bergen, over en passeren weer de grens met Argentinie. Voordat we in Mendoza komen overnachten we in Uspalata, ook al bekend.

22 maart komen we aan in Mendoza. Mendoza ligt aan de voet van de oostelijke Andes en werd in 1861 totaal verwoest door een aardbeving. Bij de herbouw zijn weelderige pleinen aangelegd, versierd met fraai tegelwerk, beelden en fonteinen. de straten en pleinen worden overdekt door duizenden platanen en andere schaduwbrengers.

Mendoza

Dit worden onze laatste overnachtingen in de camper van deze deze reis. Vorige keer hebben we niet veel van Mendoza gezien dus we bezoeken de stad en maken een toer langs verschillende Bodega's en kunnen proeven van de heerlijke wijnen van deze streek.

wijnproeverij

We hebben met alle onze reizen al heel, heel veel gezien aan fauna en flora. We zien en maken elke keer weer dingen mee, die opmerkelijk zijn, ook nu weer in Mendoza. We lunchen op een terras in de voetgangerszone Avenida Sarmiento, naast ons zit een echtpaar met kind. Er komen wat verkopers langs, die wat op de tafel leggen en het later weer ophalen Er komen ook bedelende kinderen langs, meestal willen ze geld of eten. Dan komen er een paar meisjes langs. Ik schat van een jaar of 12 en jonger. Ze pakken eenvoudig een flesje cola bij de buren van de tafel en geven het aan elkaar door en drinken het bijna leeg en zetten het weer met een glimlach terug, ook het half gevulde glas gaat er aan, dit zonder een spier te vertrekken. Het echtpaar aan de tafel brabbelt wat tegen de meisjes en ze lachen hen gewoon uit. Hondsbrutaal lopen ze verder om later, al lachend weer langs te komen. Een paar uur later zitten we een biertje te drinken en zien hoe een moeder met kind bij een andere tafel een tosti weggraait met de vraag of ze deze mag hebben. A.u.b wil jij deze tosti nog terug!!. En zo gaat het er aan toe in Mendoza, wat overigens een prachtige stad is met al zijn pleinen en straten omzoomd, door vele terrassen.

Op zondag 25 maart beginnen we aan onze laatste etappe van deze reis en gaan naar Campo La Sierra bij El Volcan. We overnachten nog twee nachten in de camper en kruipen dan in een gerieflijke bungalow. We hebben zo mooi de gelegenheid om de camper schoon te maken en alles in te pakken voor de terugreis. We krijgen hier ook elke dag een uurtje Spaanse les. Het weer is perfect een graad of 25 overdag en 's nachts koelt het heerlijk af. Het is al 2 maanden geleden dat we een druppel regen hebben gehad.

Campo La Sierra

Op zaterdag 31 maart gaan we met de super comfortabele nachtbus naar Buenos Aires en op 3 april vliegen we via Sao Paulo terug naar Nederland, waar we op 4 april hopen aan te komen voor een korte vakantie in Zeeland.

We vertrekken weer in september voor het vervolmaken van onze reis .

Zie Zuid Amerika 2012

We hebben ook deze reis weer heel veel gezien en meegemaakt, onze harde schijf is vol, maar we hebben toch een paar hoogtepunten en dieptepunten op een rijtje gezet.

Hoogtepunten: Dieptepunten: Ergernissen

Walvissen bij Peninsula Valdez

Patagonie De stof De vele straathonden

De koningspinguins Beroving Het sanitair op de campings

De vele gletsjers waaronder die van de Perito Moreno Leksteken band Het vele zwerfvuil langs de wegen
De blauwe en turquoise meren
Beklimming vulkaan
De Carretera Austral met onderweg de grotten
De rit over de Aqua Negra pas tussen Argentinie en Chili
De parken Val de Luna en Talampaya
De mooie baaitjes en stranden langs de Chileense kust
De Booottrips
De vriendelijke mensen
Wij hebben genoten en we hopen jullie ook van onze verslagen en foto's. Iedereen bedankt voor de reacties tijdens de reis in welke vorm dan ook.
We hopen iedereen spoedig weer te zien na een reis door Argentinie en Chili van 16.500 km.
Hasta Luego
De ReisRidders

Externe inhoud

Cookie-instellingen