Wij zijn weer in Argentinie
Van 24 november t/m 2 december:
Om in Sinterklaassfeer te blijven,
wil ik dit Verslag in dichtvorm schrijven.
Van Brasil zijn we weer in Argentina terug,
zonder moeite dus was van haar een gerucht.
In Brasil ons laatste bezoek gebracht aan Itaipu,
Wat ’s werelds grootste stuwdam is, nu.
Itaipu stuwdam
bij de Itaipu stuwdam
Itaipu stuwdam
diaserie Iguazu waterval Argentinië
De grens in Brazilie moet je zoeken daar En in Argentinie ligt niet snel een autoverblijf van 8 mnd klaar. Geduld, geduld, wie wil ons helpen hier? Eindelijk is er iemand en komt met ons belangrijk papier Ja, en dan zijn we weer aan de Argentijnse kant, Om de watervallen te bewonderen vanuit dit mooie land. We lopen hier 2 dagen rond, het is fantastisch mooi En pakken het treuntje naar de Duivelsstrot, de grootste waterprooi. De Garganta del Diablo, met een mooi Spaans woord, Die met veel geraas zich de rivier inboort. We zeggen vaarwel en danken moeder Natuur Voor zoveel schoonheid, het is zo puur!
Iguazu waterval
Een andere schoonheidd in Iguazu-gebied,
Zijn de vele Mariposa’s (vlinders), die je in alle kleuren en maten ziet.
Wat een beauties zijn dat toch, het zijn er velen.
Mijn lievelingsdiertje, zo mooi en zoet
Ze gaan met me mee, op arm, been en hoed.
Ik geniet en geniet met volle teugen hier,
Want een vlindertje brengt me geluk en geeft me plezier.
De witsnuitneusbeer, een ander dier,
Die je overal ziet, waar er gegeten wordt hier.
Het is een mooi b eest, maar o, zo brutaal.
Springt op de tafel en gaat bijna met Sjaak’s broodje aan de haal.
Dat is even flink schrikken.
We vluchten naar binnen om verder te bikken.
Helaas de vele vogels en apen, die je hier ook kan zien,
Zijn op 1 hand te tellen, het zijn er nog geen 10.
De toekan en de kapucijnaap, we zien ze niet,
Vrij rondlopen, dat doet ons veel verdriet.
Gelukkig, dat we de toekan in het vogelpark hebben bewonderd.,
In vele kleuren, heel bijzonder!
Het is zonnig en o zo heet.
Je zwemt hier gratis in het zweet.
We hebben ons kacheltje elke dag aan,
niet om te warmen hoor, maar via de ventilator brengen we wat verkoeling aan.
De graden stijgen met een lach,
Van 30°C tot tegen de 40°C elke dag.
Puf, puf, puf, dat valt niet mee,
Zaten we nu nog maar aan zee.
We rijden verder Naar San Ignacio Mini,
Waar de jezuïeten in de 17e eeuw stichten, deze ruiïni.
Unesco Werelderfgoed, de indrukwekkendste van allen.
Het is interessant om te weten , maar niet waar wij voor vallen.
fotoserie Ignacio
diaserie Ibera
We rijden verder naar het gebied van Esteros del Ibera,
Een prachtig moerasgebied, dat we willen bezoeken weldra.
Maar o……wat een pech, alweer.
De regen is spelbreker, zoals ook de vorige keer.
Alhoewel,…….spelbreker? Het koelt ook lekker af.
Dat is voor ons ook welkom en absoluut geen straf.
We blijven gewoon langer. We hebben vakantie, toch?
We willen een excursie, maar waar? We hebben overal gezocht.
Eindelijk brengt de politie ons op de juiste plek,
We gaan dezelfde middag nog voor een excuris-track.
Het is een barre tocht over modder, zand en grondwegen,
Voordat we in Ibera zijn, waar het moerasgebied is gelegen.
Maar niet met ons campertje hoor, we worden gereden
En na wat bewolking is de zon zelfs weer verschenen.
In Ibera worden we op onze wensen bediend,
Want wat we daar aan dieren en vogels zien,
Is in een woord GEWELDIG!, het dure geld waard
Met eveneens een kanovaart,
Waar de gondelaar ons door dde kanalen zal voeren
Waar de kaaimannen op ons loeren.
We hebben genoten, het was een groot succes
Voor ons één en al dieren en vogelles.
De reis gaat verder, via Corrientes en Resistencia
En verlaten het gebied van de Rio Parania.
We krijgen het volgende Park in zicht,
nl. P.N. Chaco, waar onze zinnen zijn op gericht.
Provincie Chaco, de heetste van allemaal.
Dat is te merken, het zweet loopt constant nu, straal na straal.
Ook hier weer vogelschoon te zien en te horen.
Vooral ’s bij duisternis en tijdens het ochtendgloren zingen ze in koren.
We lopen wat korte sendero’s en gebruiken de fiets.
Alles is gratis hier, het kost helemaal niets.
Niet te geloven en we douchen wat af….
De hitte is ongelooflijk (40gr) en door het slechte slapen zijn we bekaf.
Maaaaar……………………………..
diaserie P.N Chaco
Foto serie Na lang wachten zien we de Toekan
Als we zondagavond, als jullie misschien Sintfeest houden?
En vol verwachting zijn van alle cadeaux , die jullie wouden.
Zijn wij ook VOL VERWACHTING, maar dan van…………….
Geen cadeau’s, maar van de REUZE TOEKAN.
Die komt hier regelmatig langs, rond 19.00uur
We wachten en wachten…. Met een gratis muskietenlekprikkuur.
Als we het bijna hebben opgegeven,
Komt er ineens in een boom zwart leven.
We staan STIJF van schrik, want kijk eens aan…………….
Er zit een ORANJE snavel aan.
Het is ‘M, het is ‘M, HET IS WAAR!!!!
De verwachte TOEKAN, die zit daar.
Niet te geloven, en………even later,
Komt nog een andere TOEKAN met grote snavel.
We dansen een vreugdedans, ons geluk kan niet op.
We zijn helemaal door het dolle, we vinden het top!
Terwijl ik dit allemaal schrijf/ tik, zijn we onderweg richting Salta en hopen na 552km bij een tankstation op Ruta 16 te overnachten.
Het is nog steeds erg heet, 40°C in de schaduw, afschuwelijk.Zolang we rijden gaat het goed en we hopen, dat het hier meer afkoelt ’s nachts dan de laatste week.
Zo 3 december t/m 18 dec.
Na de dolle ervaring met toekans en hitte, zijn we blij dat we de reis kunnen voortzetten naar de westkant. Een rit van zo’n 550 km in de koelte van de airco in de cabine.De route is zoutloos en ook regelmatig met schokkend wegdek.We overnachten bij een tankstation, waar het maar 30°C ’s nachts is, dus niet best om te slapen.(We verlangen soms om even de kou van Nederland te proeven.)
Tijdens de volgende rit naar El Cadillal, net boven San Miguel de Tucuman, worden de temperaturen gaandeweg lager. We beginnen met 40°C, tijdens koffie drinken is het 30°C en als we op de plaats van bestemming komen zelfs rond de 20°- 25°C, een heerlijke temperatuur. Ook regent het en daardoor zijn de 3 campings, die we bekijken, flink modderig. Gelukkig stuurt een campingeigenaar ons naar een mooie camping met vele faciliteiten, zoals zwembad, voetbalveld, grote tenten met tafels en stoelen en BBQ’s en een prachtig toiletgebouw en dat wil wat zeggen in Argentinië. We blijven hier 2 nachten om bij te komen en uit te rusten. De nachten zijn heerlijk op wat geblaf en krekels na. Goed om ff bij te komen.We zijn de enigste op de camping, maar de volgende dag niet meer. Campings worden overdag vaak overspoelt door schoolklassen. Er komen dan bussen vol kinderen, dus RUST kun je wel even vergeten dan. Vaak gaat het ook gepaard met knoertharde muziek, want een Argentijn weet niet dat de knop ook zachter gezet kan worden. Hoeft niet mooi te klinken, als het maar HARD is. Die dag dus ook.
6 dec tot 12 december rijden we een deel van Ruta “Valles Calchaquies” .
Deze route is één van de mooiste routes van Argentinië. Deze gaat door een lange reeks valleien, vandaar de naam en de namen van de dorpen: Tafi del Valle en Amaicha del Valle.
De rit naar Tafi del Valle verloopt wat onaangenaam.
Eigenlijk zijn we aan het begin van de rit bij het tanken al enigszins gewaarschuwd, dat de weg is afgesloten. We proberen het toch, want je weet maar nooit….
Na 85 km is het schluss, ende!! Door wegwerkzaamheden is de weg 3 dagen afgesloten, maar vannacht om 12.00uur gaat die weer open. We worden tegengehouden door politie en gemeentewerkers. ( 4 van elk, dus goed voor de werkgelegenheid.)
We kunnen de camper op het DPTV terrein zetten van hun, wat we dus maar doen en waar we zullen overnachten. Het is snik en snikheet, nu zelfs boven de 40°C. We waren er al om 11.30u en proberen wat Spaans bij te leren, maar dat lukt ook niet in die hitte, want we hebben nergens zin in. Het is alleen maar zweten! Wel probeert één van de agenten uit het boek Nederlands te lezen.
Echt lachen geblazen, als je dat hoort. Zo doen wij dat dus in het Spaans???
We gaan de nacht in met 33°C en er breekt ook nog een flink onweer los, gepaard met flinke regen.
We doen weinig ogen dicht en deppen ons zweet af met een natte doek. Moet niet gekker worden!
Als ik ’s morgens vroeg naar buiten kijk, zie ik een kolkend stroompje, waardoor de tuin al flink onder water staat. Ik schrik me rot en por Sjaak op om zo snel mogelijk hier weg te komen, voordat we straks vast zitten. We rijden rond 7.30u zonder ontbijt het terrein af. Wat ben ik blij, dat we daar weg zijn! We zitten later aan ons ontbijt langs de wegkant.
De weg is prachtig naar Tafi del Valle, heel groen en bochtig. De weg klimt omhoog naar zo’n 2000m, waar Tafi ligt. Door de regen zien we helaas weinig van de bergachtige omgeving en is er geen stop om een mooi plaatje te schieten. In Tafi moeten we onze zomerkleding gauw omruilen voor lange broek, trui en jas. Het is zelfs onder de 20°C. Wat een verschil, we vinden het heerlijk.
Sjaak zit onder de bulten en vlekken en heeft veel jeuk. Bij een apotheek, verwijzen ze hem naar het ziekenhuis, waar hij geweest is, maar waar je een nummertje moet trekken. Wie weet hoe lang dat gaat duren, dus hij besluit maar om even af te wachten. We denken, dat het zweetuitslag is, want ook ik heb uitslag en de grotere bulten zijn vast van insecten, omdat hij daar bij het stroompje te lang gekletst heeft met de politie. We hebben er een goed middeltje voor, waardoor het ook minder wordt, blijkt later.
Het slapen is hier een happening voor ons.Wat een verschil: Gisteren: zweten, bloot, natte doek, veel drinken en niet slapen bij 33° Nu: pyjamaatje aan en zelfs dekbed erbij en heerlijk slapen bij 12°C.
Vanwege deze heerlijke nacht en de heerlijke temperatuur overdag van 25°C, blijven we nog een nacht extra. We benutten deze om de camper, zowel van binnen als van buiten te reinigen.
Daarna gaat de reis verder naar Amaicha del Valle.
De route is prachtig door de bergen. De temperaturen wijzen weer naar de 30°C.
We bereiken na heel wat geslinger, nu met schitterend uitzichten door een prachtig groen berggebied, het hoogste punt van meer dan 3000m bij Abra del Infiernille, waar de lama’s lopen.
Nu wel tijd en zicht om mooie plaatjes te schieten.
De daling naar Amaicha is minder groen, maar wordt verfraaid door de kandelaarscactussen, waarvan sommigen zelfs bloeien.
Amaicha is erg rustig, zeker nu op zondag. We vinden een leuk tentje, waar we Asado eten.
We bezoeken er ook het prachtig museum, dat in 6 jaar is opgebouwd. Werkelijk schitterend!
Van Amaicha del Valle gaat het via Ruta 40 naar Cafayate, een leuk plaatsje met een gezellige Plaza, waar we proosten met ons biertje op de geweldige reis, die we nog steeds hebben.
Cafayate is de wijnplaats met veel rijke wijnboeren.
We bezoeken er ook één van, waar we tevens een leuk stel uit Mar del Plata ontmoeten, die de rondleiding een beetje voor ons tolkt in het Engels.
We krijgen ’s nachts weer een flinke onweersbui op ons busje, dat mij weer een poos wakker houdt.
Na de bui is er weer zonneschijn en dat hebben we nu net nodig voor de volgende trip, nl de Ruta 68. Een prachtige route richting Salta, waarvan de eerste 90km door de Quebrada de Cafayate gaat, waar vele roodgekleurde rotsformaties te zien zijn, die allemaal een naam hebben. (zie foto’s)
Het is onze rit, dit vinden wij mooi!
dias Cafyate en de Quebrada
Fotoserie Salta
In Salta rijden we naar de Municipal Camping “Carlos Xamena”. Als we hier om 17.00u aankomen, schrikken we ons rot. Wat een drukte, wat een mensenmassa en wat een super groot zwembad!! Zoiets hebben we nog nooit gezien! We denken, dat er wel meer dan duizend man zijn, niet te filmen. Wel te filmen en ook te fotograferen.
Je zou van angst omkeren en weg rijden, maar ze stellen ons gerust bij de administratie, dat bijna iedereen na 19.00u weg is, want dan sluit het zwembad. Tranquillo ’s nachts en er is overdag en ’s nachts bewaking door de security. We zetten de bus naast een overdekte plaats, waar we heel de avond zitten.
De volgende 2 dagen bezoeken we Salta, alweer met een gezellige Plaza en met de meeste bezienswaardige gebouwen er omheen. Ook willen we Salta van bovenaf bekijken, maar laat nou net die dag de stoeltjeslift niet open zijn v.w. de 25e verjaardag. We bezoeken in plaats daarvan Plaza San Martin met grote Parken. Het weer is de ene dag bewolkt, alweer na een donderbui
’s nachts en de andere dag weer zonnig. De temperaturen zijn te dragen, tussen de 25 en 30°C, maar niet vochtig warm.
De 3 nachten zijn allen kort. De 1e nacht kwam tijdens de donder en regenbui een flinke groep onder het afdak staan met tentjes en al. Dat is niet erg, als ze hun bekken maar houden, maar tot 4.00u was het patat. De 2e nacht was er een grote “overlandbus” aangekomen, met allerlei soorten nationaliteiten, waarvan de dames wel gillende keukenmeiden leken tijdens hun BBQ en tot 3.00u ’s nachts te horen waren. De 3e nacht kwam er ’s avonds een grote groep tenten met vele kinderen, die tot 4.00u ’s nachts vlak naast ons zitten te ouwehoeren. Je moet het toch maar treffen, vind je niet? En………….de security hebben we niet gezien of gehoord ‘s nachts.
Fotogrid Salta
15 t/m 18 dec.:
Deze tijd verlaten we Salta via de linker route 9, omdat deze mooier is dan langs de snelweg. Dat betekent wel, dat mijn chauffeur zijn rijkunsten weer moet vertonen door meer dan 500 bochten te draaien. Een prima weg voor de motorcoureurs in onze familie. Er was dan ook een hele groep motorrijders, die niet zo blij geweest zijn om achter ons te rijden, maar we zijn regelmatig ff aan de kant gegaan, om ze te laten passeren. Met handopsteken of een klap op de claxon bedankten ze ons.
Via de Thermen, wat niks was, zijn we doorgereden naar een camping, waar het heerlijk rustig was ’s nachts, zodat we weer bij konden slapen.
Daarna pakken we de prachtige Ruta 9 door de Quebrada de Humahuaca. Die bij Volcan begint tot net boven Humahuaca. De weg stijgt van 1400-2900m. Duizenden boomcactussen (cardones) groeien op de hellingen.
De bodem van de kloof bestaat uit een rotsachtige bedding van de Rio Grande. De rotsen zijn heel kleurrijk. Het is alsof een tovenaar alle kleuren van de aarde over de rotsen van de kloof heeft uitgestort.
We komen langs kleine dorpjes, of posta’s van vroeger, zoals Horillos (uit 1772), waar witte adobe kerkjes staan.
Het oasedorpje Maimara staat bekend om zijn Paleta de Pintor/ schilderspalet.
Tilcara, waar we 3 nachten blijven, is de drukste van de Quebrada dorpen, ook door toeristen veel bezocht. Deze is beroemd om zijn pucara (indianenvesting) en zijn archeologisch museum met vroegere vondsten uit die tijd. Dit dorp ligt omgeven door mooie rotsen. Op de Plaza staan vele tentjes met Artesania-spullen, waar we ook iets van kopen.
Vanuit deze plaats rijden we naar de hoofdstad van de Quebrada nl. Humahuaca.
We passeren dan eerst de Steenbokskeerkring, daarna de oudste posta uit de koloniale tijd Huacalera, waar weer zo’n wit adobe kerkje staat.
Het volgende dorp Uquia staat om zijn wit kerkje uit 1691 bekend, dat voor de rode Quebradarotsen staat en het oudste altaar heeft met schilderijen van engelen met wapens in de hand.
Tot slot komen we in Humahuaca en ik ontdek er ineens een beetje hoofdstad mentaliteit met bedelende mensen, viezer en drukker. Ik voel me er niet erg prettig, maar Sjaak heeft dat niet.
Het is een stadje met oude steegjes voorzien van kinderkopjes en lantaarnverlichting.
Het heeft een mooie Cabildo, kerkje en een reusachtig Monumento de Independencia, een vrijheidsmonument, dat we beklommen hebben en dat op ruim 2900m ligt.
Fotogrid Quebrada dorpjes
Ik heb de hele tijd wat minder lucht, zelfs ’s nachts merk ik dat, maar voor de rest merken we er weinig van. In ieder geval geen hoofdpijn, of i.d., wat met hoogteziekte te maken kan hebben.
Na de stadsbezichtiging rijden we weer terug naar de camping in Tilcara, waar we nu nog zijn om de Website bij te werken met tekst en foto’s, zodat jullie ook weer kunnen meegenieten van onze reis.
Het weer is hier prima zo’n 25-30°C, maar goed te verdragen. Het regent en onweert hier regelmatig, meestal eind de middag of ’s nacht, zodat het lekker opfrist.
19 december
We vertrekken naar Purmamarca, waar we ook weer kunnen genieten van een decor van fraai gekleurde rotsen, vooral tijdens de ochtendzon. We gaan het zien. Het wordt dan ook de Cerro de los Siete Colores genoemd/ Berg met de zeven kleuren.
Het is een klein plaatsje, maar met een gezellige Plaza, waar allerlei stalletjes staan met Artesania spulletjes, die allemaal op elkaar lijken.
We lopen het 3km wandelpad langs de prachtige gekleurde bergen. Echt schitterend hier!
We rijden daarna (waarschijnlijk Vrijdag) via Ruta 52, waar we via een dam de Salinas Grandes oversteken en daarna hopen de Paso de Jama te overwinnen. Dit komt in ons volgende Verslag.
We treffen in San Pedro de Atacama Miep en Cock weer (die ook in vliegtuig en B.A. bij ons waren), waar we samen de Kerstdagen mee vieren en waar we daar nog wat tripjes mee doen, dus……….
Gezellig!!
We wensen iedereen, zover dat mogelijk is, Prettige Kerstdagen en een bijzonder Goed 2013 toe. Het ga jullie goed, lieve groetjes van ons
