Chili
Chili ), officieel de Republiek Chili is een land in Zuid-Amerika, grenzend aan Peru, Bolivia en Argentinië. Het ligt ingeklemd tussen de Grote Oceaan en de Andes. De hoofdstad is Santiago, het parlement zetelt in Valparaíso. Het land maakt ook aanspraak op een stuk van Antarctica (ditzelfde stuk wordt overigens ook grotendeels door Argentinië opgeëist). Om deze reden staat de obelisk die het officiële geografische middelpunt van Chili markeert ook in het zuiden, bij de stad Punta Arenas, vlak bij Vuurland
Het is 19 keer zo groot als Nederland
diaserie Passo de Jama
12e Verslag:
Donderdag 20 december: Vandaag komt de grote dag, want we moeten de Jama Pas zien te overwinnen.
We starten deze dag om 8.15u.
De pas loopt van Argentinië naar Chili en is zo’n 430km lang van de plaats Purmamarca (Arg.) naar de plaats San Pedro de Atacama in Chili.
Eerst klimt de weg in S-bochten over de steile RN 52, die goed begaanbaar is, want heel de weg is asfalt, dus dat is geen probleem. Als we nog maar 50 km gereden hebben zitten we al op 4170m. Dit deel van de route is prachtig met kleurrijke rotsen.
Daarna zie je een hoogvlakte, slechts begrensd door de golven van blauwe bergen,die veraf zijn.We rijden nu steeds op het dak van de Andes, op een hoogte van rond de 4000m. Onze Camper vertoont al wat stribbelingen, want er brandt constant een lichtje en blaast witte rook uit.
Een computerstoring, die te maken heeft met de toevoer van brandstof en lucht (ijle lucht).
Maar……….hij blijft rijden, alhoewel hij wel af en toe stottert.
We komen over een dam over de “Salinas Grande, een grote zoutvlakte en komen daarna weer door de Quebrada Mal Paso. Bij de Paso del Jamo bereiken we een hoogte van 4200m. Hier gaan we de Argentijnse grens over. We komen daarna bij de Salar Olaroz, die we ook oversteken.
Hierna stijgen en dalen we constant, waarvan het hoogste punt 4844m is. De Camper heeft het erg moeilijk nu we constant tussen de 4800m en de 4500m rijden, wat wel 170km duurt en waarvan we bij een hoog punt steeds denken, dat we nu eindelijk eens zullen dalen.
Maar nee hoor, het duurt eindeloos…..
Foto serie zoutvlaktes
Het stotteren wordt steeds erger en we horen regelmatig harde knallen uit de uitlaat.
Sjaak moet constant in een lagere versnelling om power te blijven houden. We moeten zelfs een stuk in de eerste versnelling, omdat het anders niet lukt. We rijden tot een hoogte van 4843 (zie GPS)
Het wordt wel erg spannend!!!!!
We zijn bang, dat hij er straks mee zal stoppen en wij op deze hele rustige weg moeten overnachten.
Het is afzien, niet vanwege de goede asfalt, maar vanwege het rijden op zo’n hoge hoogte met zo’n ijle lucht.
Gelukkig…………………..we halen het, maar vraag niet hoe?
Met zweet in de handen, angst dat de motor afslaat en met een ijl gevoel in ons hoofd. Gelukkig geen hoofdpijn of misselijkheid. Ik had het wel wat benauwd en had minder lucht dan anders.
Bij 3600m stoppen we om koffie te drinken. We zetten de motor af, wat we onderweg op het dak ook hebben gedaan. (later horen we , dat je de motor juist moet laten draaien, want anders heb je op die hoogte kans, dat hij niet meer start).
We proosten op ons campertje en op de chauffeur, die weer met veel rust en goede moed de strijd heeft overwonnen.
We komen pas om 18.30u op de camping aan in San Pedro de Atacama, een woestijn dorp,waar Miep en Cock al op ons zitten te wachten.
Het is een super weerzien. Wat hebben we veel te bepraten!
Van 21 t/m 27 dec zitten we in San Pedro de Atacama, een woestijndorp dat er niet uitziet, als je zo binnen rijdt. Vroeger een rustige vergeten plaats, maar tegenwoordig erg geliefd bij Backpackers.
Foto grid San Pedro
diaserie Altiplano
De bussen rollen af en aan. Het dorp heeft dan ook een onuitputtelijke hoeveelheid reisbureautjes met allemaal dezelfde excursies op het programma, zoals de Valle de la Luna, de Salar de Atacama met zijn flamingo kolonie en schitterende tocht over de Altiplano naar de hooggelegen Lagunes (op 4200m) en de Tatio Geisers(op 4300m), die we alle drie bezoeken. Het is fabelachtig, wat een prachtig stukje Moeder Aarde treffen we hier weer aan. Het is GENIETEN!
Fotoserie Valle de Luna
Fotogrid Tatio Geysers
.
De hitte stijgt hier overdag naar 40°C, maar daalt ’s nachts gelukkig naar zo’n 15°C, waardoor het heerlijk slapen is. ’s Middag rond 16.00u begint het elke dag flink te waaien en vliegt het stof overal. Je hoort het daarna binnen kraken. Daar krijg je weleens genoeg van, maar ja, we zijn niet voor niks in de droogste woestijn van de wereld.
We staan hier een week samen met Cock en Miep, die vandaag zijn vertrokken naar Uyuni (Bolivia).Het is super gezellig en we doen de 3 excursies samen. De trip naar Uyuni doen wij later met de groep Nederlanders, waarmee wij vanaf 12 Januari verder onze reis vervolgen
We zijn beland in de Atacama-woestijn: dit is de droogste woestijn van de wereld.
Het regent er nooit. Kun je daar iets bij voorstellen?
Een leraar van een school vertelde ons, als het hier 10 minuten zou plenzen, dan is er een noodsituatie, want daar zijn totaal geen voorzieningen voor.
Ondanks geen regen en wel zon, zou je denken dat het hier ook flink warm is.
Niks is minder waar!
Ondanks de invloed van de koude Humboldtstroom kent deze streek langs de kust, ondanks de vele uren zonneschijn, het hele jaar door een aangename temperatuur, maar ook wel mist.
Mist hebben wij niet meegemaakt, wel is het vaak het eerste deel van de ochtend nog bewolkt en aardig fris. Daarna wordt het steeds warmer, maar het blijft aangenaam.
De temperaturen overdag zijn rond of net boven de 25°C en ’s nachts zakt het tot rond de 15°C of minder, dus heerlijk om te slapen.
28 december 2012 t/m 9 januari 2013
Vanaf San Pedro de Atacama gaan we op pad naar de plaats, wat de vorige keer de noordelijkste plaats was, die we hebben bereikt in Chili, nl. “NP Pan de Azucar”.
Dit ritje doen we retour, omdat we 12 januari de groep van Globus Overland in San Pedro zullen ontmoeten.
De route is als volgt: San Pedro de Atacama- Calama- via Chuquicamata naar Tocopilla- Hornitos- Juan Lopez- Antofagasta- Taltal- Pan de Azucar.
De wegen zijn prima. We zien mooie rotsformaties en Quebrada’s waar we doorheen rijden, maar het merendeel is een grote zand-rotswoestijn, zeker op de Altiplano,de hoogvlaktes van de Andes.
Hier is geen stukje groen en er leeft geen beest, maar je ziet alleen zand, zandbergen, zand, soms echt troosteloos.
Het is niet te geloven, dat daar toch nog kleine nederzettingen, dorpen en steden zijn. Alles ligt midden in de woestijn.
Bij de plaatsen aan de kust, zie je nog wel wat groen en zeker cactussen, die daar kunnen groeien.
onderweg naar Calama
op de zandcamping
Fotoserie Tocopilla
In Calama staan we op een zandcamping. Hier hebben we, ondanks midden in de woestijn, net als in San Pedro WIFI. En nu nog wel rechtstreeks vanuit de Camper.
We staan hier zelfs nog met twee andere Europeese Campers, nl. Frans en Duits.
Vlakbij Calama liggen de kopermijnen van Chuquicamata. De trots van het land, op zo’n 3000m hoogte. De grootste kopermijn van de wereld. Er is een toer van twee uur, maar is niet veel volgens de andere Europeeërs.
Als we de volgende dag naar de kust rijden, komen we langs Chuquicamata, nu een spookstadje.
Het wordt niet meer bewoond, is hermetisch afgesloten met hekwerk. Als je in de buurt komt, wordt je aangehouden door de bewaking, die overal rond rijdt. Wij dus ook.
Tussen Chuquicamata en de kust rijden we door een droog en dor gebied. Nog niet eerder zoiets gezien. Later blijkt, dat dit hier vrij normaal is. We zijn niet voor niets in een gebied, waar niks groeit en weinig leeft.
Aan de kust zien we onderweg alleen maar rotsen, het is een ruwe kust met af en toe wat kleine nederzettingen, waar niet zoveel te krijgen is.
Het is er kaal, kaal, kaal. Ik zou er niet graag willen wonen, niet eens willen sterven.
De campings langs de kust zijn schaars, maar eigenlijk mag je gewoon overal staan.
We slapen de ene keer bij één van de nederzettingen, een andere keer aan een mooi strand, waar we tevens een heerlijke strandwandeling kunnen maken.
Een andere keer staan we op het terrein van de politie. Dit is op oudejaarsdag in het plaatsje Juan Lopez, waar weinig vuurwerk wordt afgestoken. Maar met zicht op Antofagasta, zien we toch nog prachtig vuurwerk.
Als we de volgende twee dagen in Antofagasta zijn, bezoeken we het stadje met leuke boulevard, mooie plaza en een grote Mall.
Bij Taltal staan we bij een prachtig strandje, Hier zien we heel de middag een dolfijn heen en weer zwemmen en vissen.
Volgens de politie is het safer om een eindje verder bij een grill- en kampeerplaats te staan, om te overnachten. Dit doen we dan ook.
diaserie Chileense kust
Van Taltal pakken we de Ruta 5 en de kustweg naar Pan de Azucar, onze noordelijkste plaats van de vorige keer.
Pan de Azucar is een N.P. en biedt bescherming aan zeeleeuwen en pinguins. Vorig jaar een boottoer gemaakt naar deze dieren.
We schrokken van de prijs voor de staanplaats op de camping. Deze is gestegen van $5000(vorig jaar) naar $15000 nu, is €24,-. Dan mag je alleen nog maar staan. Voor een sanitaire stop en douche betaal je extra.
Sjaak koopt er weer een verse congrio, een zeepaling, die natuurlijk op de Cramergrill verdwijnt. Heerlijk!!!
Dan krijgen we ook nog bezoek van een plaatselijk radiostation, die ons verrast met muziek en dance-girls. Daar wil Sjaak ook wel ff zijn best voor doen en mee dansen. Als dank voor de prestatie, krijgen alle deelnemers een shirt en een pet.
We staan er wel mooi, met zeezicht in een mooie baai, maar met weinig slaapmogelijkheden.
Want…………hier op de camping, maar ook bij andere prachtige kampeerplaatsen, worden we regelmatig van onze slaap beroofd.
De Argentijnen, maar zo te merken ook de Chileen kunnen n.l. heel luidruchtig zijn. Ze komen, of heel laat aan met knallende muziek, of gaan midden in de nacht uitgebreid grillen tot in de vroege uurtjes. Als je daar dan in de buurt staat, begrijp je dat je nachtrust niet optimaal is.
De oordoppen zijn onmisbaar en geen overbodige luxe om toch nog een oogje dicht te kunnen doen
Het water in deze streek is schaars. We hebben een keer flink moeten zoeken om onze watertank te kunnen vullen. Gelukkig kunnen we dit bij het derde Tankstation. Je ziet hier overal grote vaten boven de huizen. Waarschijnlijk worden deze, vooral in kleinere plaatsen, gevuld door watertankauto’s.
Dit hebben we een keer gezien. Je snapt, dat niet iedereen klaar staat om jouw tank te vullen.
Het is hier dus zuinig omgaan met water! Geen uitgebreide douchebeurt, maar een kattenwasje of de zee in. Dit doet Sjaak dan ook regelmatig in de grote golven.
We zijn weer super dankbaar met ons busje, ten eerste vw. de watervoorraad en ten tweede vw. de frisse avonden, die hier zijn.
Fotoserie Antofagasta-Calama
De terugweg route is: Pan de Azucar- Taltal- Antofagasta- Calama- San Pedro de Atacama.
9 jan. komen we in Calama aan. De weg van Antofagasta naar Calama is nieuw voor ons, maar…….
had zo kunnen blijven, want daar is werkelijk niks te zien. Het zijn eentonige kilometers tussen woestijnzand en in de verte schemerende bergruggen en nog een salpeterfabriek.
We zien de laatste overblijfselen, zoals halve muren van oude dorpen en verlaten begraafplaatsen, van een ooit zo bloeiende industrie nl. de winning van salpeter, of nitraat “het witte goud”.
Van 10 januari t/m 20 januari
10 jan. Dakar Rally
Vanmorgen na veel heen en weer gevraag, komen we erachter dat we naar de Airport van Calama moeten om het kampement van Dakar te kunnen zien. We worden via politieagenten en een klein bordje wegwijs gemaakt. We worden verwezen naar een parkeerterrein over een zandweg. De weg komen we goed door, maar als we een plekje denken te zien, komen we zowat vast te malen in het zand. Gelukkig weet Sjaak het weer te versieren, dat hij er toch op eigen kracht uitkomt. We zetten hem op een vaster stuk grond, vlakbij een uitgang, zodat we niet bang hoeven te zijn om weer vast te komen.
De wedstrijd zien we helaas niet, want die is op een heel andere locatie, maar alle volgauto’s, coureurs van vrachtauto’s, auto’s en motoren komen hier langs, zodat we ze kunnen zien.
diaserie Dakar Rally
Als we zo rondkijken, vragen we ons af of dit nu de beroemde Dakar Rally is. Wat amateuristisch ziet het eruit. Slechts 1 standje met Dakar attributen om te kopen, weinig mensen en een stof, waar je U tegen zegt. Bij elke auto, die aankomt van zowel kijkers, als meerijders word je onder gestoven .Tevens staat er een super vrachtwagen uit de kopermijnen als bezienswaardigheid.Tegen twee uur komen de eerste volgelingen langs. Ook heel wat Nederlandse vrachtauto’s en volgelingen zien we. Wij staan natuurlijk duidelijk zichtbaar met Nederlands vlaggetje te zwaaien en een Nederlandse volgauto van een Nederlandse motorrijder stopt om ff een praatje te maken.We vragen, of we niet in het kamp mogen komen kijken, maar je kan er niet in zonder armbandje.Helaas, dit was eigenlijk ons streven!We worden gek van het stof! We blijven nog tot 15.15u aan de kant kijken en zien verschillende coureurs. Het is ondertussen ook drukker geworden, maar meer dan 1000 bezoekers zijn er zeker niet. Het is trouwens ook een sport voor de bezoekers om door de losgemalen zandbak heen te komen. De een na de ander zit vast. Auto’s worden schots en scheef geparkeerd. Zo gebeurt het, als wij bij de camper komen, dat we geen richting op kunnen. We staan helemaal ingebouwd.Gelukkig kunnen we, na niet al te lange tijd richting camping gaan om snel onder de douche te stappen en ons te ontdoen van al het stof. We hopen niet, dat we hier stoflongen opgelopen hebben.
Hoe moet dat zijn voor alle inwoners hier?
Van 11 januari t/m 19 januari zijn we weer in San Pedro de Atacama, waar we de groep ontmoeten op 12 januari en voor de rest rustig aan doen, om ons voor te bereiden op het groepsgebeuren en de bustoer naar Uyuni van 15 t/m 17 januari. Dit is de grootste zoutvlakte van de wereld in Bolivia. Deze ligt boven de 4200m, waar we ook twee overnachtingen hebben. Ben benieuwd, of we geen last krijgen van de hoogteziekte. We zitten nu alvast aan de coca thee om dit tegen te gaan. Meer hierover later.
12 januari: De ontmoeting met de groep is leuk, omdat ze allen druppelsgewijs binnen komen en iedereen zich even voor komt stellen en een praatje komt maken.
Ik word gelijk als kapster ingeschakeld, omdat ik met mijn eigen haar bezig ben. Al dagen achtereen langs een kapper geweest, maar steeds niet open. Ook een paar vrouwen zijn hun haar beu en willen ook, dat ik hun haar knip, dus dat maar gedaan.
We hebben champagne ingeslagen als ontmoetingsdrankje. Eveneens heeft de leiding ook nog een drankje gekocht, dus wordt het erg gezellig.
Fotogrid ontmoeting campergroep
