15 januari: 2013
De reis naar Uyuni begint al heel vroeg. Het eerste tijdstip is 7.30u, maar wordt veranderd naar 5.00u. Dat valt tegen! We doen zowat geen oog dicht. We worden over de Chileense grens gebracht naar niemandsland, waar we moeten wachten op de jeeps, die ons verder door Bolivia zullen vervoeren. Het wordt een hele pittige dag, een drama voor velen, waar we niet opgerekend hebben.
Ten eerste staan we vanaf 9.00u tot 11.30u op jeeps te wachten in de brandende zon, zonder enige schaduw.
Ten tweede komen er 2 jeeps voor 12 personen, 1 gids en 2 chauffeurs. Dit vinden we te weinig en pikken het niet. Het duurt nog een poos, en veel heen en weer sms’en met onze groepsleider (die niet mee is), voordat er een extra jeep komt.
Ten derde is die jeep in slechte staat en hangt de voorste stoel helemaal naar achter. Een reisgenoot met twee kunstheupen, die daarin moet,wisselt daarom met Sjaak . Dus we reizen gescheiden.
Ten vierde stijgen we steeds meer naar de 4700m en krijgt Sjaak last van….. of de hoogteziekte, of wagenziekte, of vermoeidheid, of van alles bij elkaar enz. enz…. Hij moet in ieder geval vele keren overgeven. Het is een drama voor hem en maakt de helft van de rit niet mee. Alles gaat eruit tot gal toe.We rijden die dag langs verschillende lagunes met flamingo’s, zien rotsformaties en vulkanen en een meteoorinslag. Het zijn verschrikkelijke zand/grond/keien wegen dwars door de woestijn. Je schudt vreselijk door elkaar, zeker in de jeep waar Sjaak in zit.
Ten vijfde gaat die derde jeep ook nog rond 17.00u kapot, zodat alle bagage en iedereen nu toch nog in 2 jeeps moet, want na een poosje wordt het duister/donker.
Ten zesde gaat het regenen en is het super gevaarlijk over die smalle modderwegen. Eigenlijk onverantwoord. Ik heb heel wat schietgebedjes gedaan.
Ten zevende komen we pas om 22.30u bij onze verblijfplaats aan, waar je via een steile trap buiten naar de WC zou moeten. We reclameren weer en we worden naar een andere verblijfplaats gebracht door de chauffeur, een beter “Hotel”. We slapen met 7 en met 4 personen op een kamer. De twaalfde moet in een hal op de grond, waar iedereen door moet, die naar de WC gaat.
Ten achtste zijn we zowat allemaal doodmoe en ziek van de rit, dat op enkelen na, iedereen zo snel mogelijk in zijn bed verdwijnt. Wij eten nog een paar lepels soep en gaan dan ook. We slapen gelukkig goed. Geen last op die hoogte, maar ook doodmoe.
Ten negende is het ontbijt niet te eten. Broodjes van drie dagen geleden , we worden slecht bediend en er is alleen jam.
Ten tiende zou er een andere jeep komen, maar de kapotte is weer gemaakt en staat weer voor de deur.
WAT EEN VRESELIJKE DAG was dat! Erg vervelend is ook nog, dat deze groep zowat geen Spaans kan en geen leider aanwezig is. Gelukkig kunnen wij ons dan nog wat verstaanbaar maken en daar waren ze blij om.
De rest van de trip gaat gelukkig een stuk beter. We rijden via dorpjes naar het stadje Uyuni. Hier komt er ten slotte toch een betere jeep, maar de chauffeur is niet veel soeps.
Het heeft die nacht ontzettend geregend. We gaan die dag naar de zoutmeren. De derde auto maakt v.w de moeilijk begaanbare zandwegen bijna een draai van 180°, dus is weer schrikken.
De Zoutmeren hebben alle ellende toch nog goed gemaakt.
We krijgen een heerlijke lunch aangeboden midden op het Zoutmeer.
Ondanks dat er water op het Zoutmeer staat, rijden we met de jeeps een eind over het Meer. Het is een heel eigenaardige ervaring. We zien prachtige spiegelingen van de wolken in het Meer.
We stappen op verschillende plaatsen uit, eveneens bij een Zout Hotel. Hier is alles gemaakt uit zoutblokken. Erg mooi!
De gids maakt allemaal eigenaardige foto’s, erg leuk!
diaserie Uyuni
’s Avonds gaan we naar een Pizzeria met zijn allen en eten daar goed.
De volgende dag worden we opgehaald en na een heerlijk ontbijt in 2 jeeps, zonder de gids, terug naar de grens gebracht en daarna weer naar niemandsland, waar de leider op ons staat te wachten met een bus. Het duurt lang bij de Chileense grens en zijn van 7.00u (en van 5.30u uit bed met daarna ontbijt) tot 19.00u weer onderweg. Ook nu zijn we weer aardig moe.
Ondanks alle ellende hebben wij toch ook nog kunnen genieten van dit natuurwonder.
fototrigs
Als Sjaak de mail nog even ophaalt, voordat we naar bed gaan, worden we opgeschrikt door een vreselijk bericht, dat een hele goede Duitse vriendin van ons is overleden op 2 januari.
Ik val in slaap, maar word wakker rond 4.00u en kan dan niet meer slapen. Ook de andere dag ben ik vol verdriet.
Gelukkig hebben we daarna een vrije dag en kunnen we onze vieze kleren uitwassen
’s Avonds gaan we met zijn allen als afsluiting lekker uit eten en genieten van Chileense muziek,
die een band ons laat horen. Het is voor ons een goede afleiding.
Tijdens de excursie naar de Zoutmeren bij Uyuni (Bolivia) staat onze camper in San Pedro (Chili) Na onze excursie rijden we weer terug naar San Pedro om onze reis voort te zetten. We blijven daardoor nog een paar dagen in Chili om via de kust naar Putre te rijden om van daar de grens met Bolivia over te gaan.
19 t/m 21 januari:
.diaserie Iquique
We rijden via Iquique, Arica en Putre naar de Boliviaanse grens.Iquique en Arica liggen aan de kust en midden in de Atacama woestijn. Het zijn leuke stadjes om te bezichtigen. In Arica kopen we heerlijke vis.We krijgen nu wegen, die over de zandduinen lopen, maar gelukkig wel asfalt. Het is een heel apart gezicht, maar ook wel eng. Heb steeds de gedachte, dat er een duin naar beneden zal komen en die zijn heel hoog. Als we boven zijn rijden we weer een heel eind over de Altiplano (hoogvlakte), voordat we naar beneden gaan
Fotoserie Iquique en Arica
Fotogrid Iquigue en Arica
.jpg/picture-200?_=1772fee37c8)
We rijden daarna van de kust weg naar de laatste plaats in Chili, voordat we Bolivia ingaan nl. Putre.
Hier staan we midden op een leuk plein. We hebben veel bekijks met al die campers.
Het weer is hier gelukkig wat frisser, dat zeer aangenaam is. De zon schijnt nog steeds. Wel zien we wat donkere wolken hangen. We zitten hier op 3500m en hebben tot nu toe geen last van de hoogte.
Morgen naar Bolivia, naar de hoogste hoofdstad van de wereld nl. La Paz op een hoogte tussen de 4100m en 4800m.
15e Verslag: van 23 januari tot 27 januari in La Paz.
Vanaf Putre (de laatste plaats in Chili) rijden we via het mooie Park “Lauca” naar de grens met Bolivia.
Als we vlug met de paspoorten bij de anderen moeten aansluiten, ontdekken we dat de paspoorten niet op de juiste plaats liggen. Na ff flink stressen, vinden we ze gelukkig, nog in de tas van Uyuni. Stom, stom, helemaal vergeten om ze op de juiste plaats te leggen.
We lopen snel naar de 2 douanes nl. Chili uit en Bolivia in.
Het duurt deze keer wel 3uur, voordat iedereen klaar is. Van iedereen moet zelfs de verzekeringspapieren gekopieerd worden. Wat ze ermee doen, Joost mag het weten.
De rit klimt naar ruim 4700m hoogte ,waardoor het lichtje weer gaat knipperen vanwege mengsel Diesel en lucht(ijle). We krijgen weer problemen met de trekkracht van onze Camper, die regelmatig inhoudt, knalt en witte en zwarte rook vertoont. Als we bij een flinke afdaling rond de 100km p/u rijden, horen we ineens een super harde knal. We stoppen onmiddellijk. Sjaak kijkt onder de auto en denkt, dat de katalysator uit elkaar geknald is. Later komt Dirk, (onze reisleider) erbij en ziet dat het de demper van de knalpijp is, die uit elkaar geknald is. Er smeult ook iets, dat hij blust.
demper van uitlaat ontploft
diaserie La Paz
We rijden verder met Dirk en Marieke in ons kielzog. Regelmatig controleren we de auto onderweg.
We rijden steeds op een hoogte van 3800m tot 4000m, dus herstel van het knipperend lichtje is er niet bij. Regelmatig controleren we de auto. Zo komen we toch nog in La Paz, de hoogste stad ter wereld. Dit hadden we nooit gedacht.
Het is een drukte van belang en het is ondertussen donker geworden en het regent.
We rijden Dirk achterna over een steile weg met vele bochten naar beneden.
Het lijkt wel, of niemand verkeersregels kent, want iedereen rijdt kris kras door elkaar.
Het is echt oppassen geblazen! Zo komen we om 21.00u Boliviaanse tijd (1 uur terug) toch nog in La Paz aan op het Parkeerterrein van Hotel “Oberland”. Iedereen heeft zijn eigen verhaal over deze moeilijke,voor ons spannende en steile rit.
De andere dag gaat de Camper naar de garage. Eind van de middag komt Sjaak terug met ’n sleutel van Hotelkamer 113, waar we 2 nachten zullen overnachten, omdat het een paar dagen zal duren, voordat de Camper gemaakt zal zijn. Het is een mooie kamer met 2 grote bedden.
Het komt goed uit, want we zitten toch 4 dagen in La Paz, zodat we niks hoeven te missen.
Die avond eten we met de meesten in het Restaurant van het Hotel.
Camper bij de garage? in La Paz om uitlaat te repareren
Panorama foto van La Paz de Hoofdstad van Bolivia en de hoogste hoofdstad van de wereld. Het ligt in een kloof en heeft meer dan 1 miljoen inwoners. Het is gebouwd tegen de heuvels van 3600 tot 4200 meter. Boven op de vlakte ligt El Alto waar wij staan met onze camper bij een hotel
Hier wordt nog in een riviertje gewassen en aan de lantaarnpaal hangt een pop aan een strop. Een teken dat ze in deze wijk eigen wetten hebben. bepaalde wijken zijn zeer crimineel en kun je beter mijden.
Voor de volgende dag staat er een stadswandeling op het programma. We rijden met een busje richting El Alto, de bovenstad. Van hieruit hebben we een prachtig uitzicht op La Paz en bezoeken we een Museum.Daarna lopen we vanaf boven naar Downtown. Onderweg pakken we nog een antieke bus, nl . een oude Dodge, voor naar het centrum. Heel de stad lijkt wel een markt, overal zie je stalletjes, winkeltjes en het is een drukte van belang. Iedereen zit met zijn eigen waar op de straat. We krijgen hier toch wel last van cultuurshock. We zijn in een totaal andere wereld, terug in de tijd
Er is hier nog grote armoede!
Overal zie je vrouwtjes met bolhoedjes op. Ook ik koop zo’n bolhoedje en balanceer er de hele morgen mee op mijn hoofd tot groot genoegen van de plaatselijke bevolking.
We lopen tot het Plein met de Kathedraal en gaan dan weer met de taxi terug naar het Hotel. s Avonds smullen we met bijna heel de groep van de vlees en kaasfondue in het Hotel.Na 2 nachten Hotel rijden we weer om de Camper. Er is een nieuwe plaat om de demper gelast en er blijkt een censor kapot te zijn. ’s Avonds bereiden we met zijn allen een rijsttafel ter ere van Dirk zijn verjaardag, waar we heerlijk van smullen.
27 januari tot 29 januari: Copacabana.
Om La Paz te verlaten heeft onze reisleider Dirk een route om de stad heen uitgezocht, samen met een taxichauffeur, zodat alle grote campers op een zo goed mogelijke manier de stad uitkomen.
We rijden in colonne, zodat niemand verkeerd zal rijden in deze drukke stad. Dit lukt prima.
We komen op een punt waar routa 1 en routa 2 zich scheiden. Wij gaan als enigste de routa 2, rode route, pakken, omdat deze korter, mooier is en we met een vlot een overtocht moeten maken. Deze is niet geschikt voor grote campers. De anderen pakken de routa 1, gele route, , waar je 2 grensovergangen over moet.
Onze route is werkelijk schitteren met prachtige uitzichten over het Titicacameer. Hele mooie kiekjes gemaakt. Of we iets merken aan de auto na de reparatie? Nou, niet echt, hij rookt en knalt nog steeds, maar dat komt omdat we nog steeds op een hoogte rijden van 3900m tot 4000m. Het geluid is wel wat zachter geworden natuurlijk.
Het vlot, dat via een buitenboordmotortje wordt voortgetrokken is primitief, maar wel leuk.
Onze eindbestemming is Copacabana, waar wij om 14.00u zijn en de groep pas om 18.30u.
Zij hebben 3 uur bij de Boliviaanse grens moeten wachten, omdat ze geld wilden zien.
Ook hebben een stel van de groep de toer niet gehaald, omdat ze motorpech hebben. Deze staan bij een garage aan de buitenwijken van La Paz. De zoveelste keer, dat ze pech hebben.
Ondertussen hebben wij het drukke toeristische Copacabana bekeken, waar het op zondagmiddag erg gezellig is. We hebben bij de Kathedraal ook de inzegening van auto’s meegemaakt. Erg apart!
Fotoserie Copacabana
De volgende dag hebben we een boottocht naar Isla del Sol.
Dit eiland doet zijn naam eer aan. We vertrekken met bewolking, tijdens het varen regent het en als we aankomen op het eiland schijnt de zon. De boottocht gaat zeer langzaam. We wandelen zo’n anderhalf uur op het Noordereiland, waar we prachtige uitzichten hebben op het TiticacaMeer en op het dorp Chalapampa, dat op een schiereiland in het Meer ligt. Dan varen we naar het Zuidereiland, waar we een trap beklimmen van 206 treden, waar we ook weer op een prachtig uitzicht getrakteerd worden.
Isla del Sol is een eiland dat ligt in het Titicacameer in het grondgebied van Bolivia. Het eiland is heuvelachtig en bestaat voornamelijk uit rotsgronden. Volgens Inca-legendes is dit het eiland waar de zonnegod Inti werd geboren en daarmee hun beschaving begon.
’s Avonds eten we met zijn allen Forel bij het strand in Copacabana. Heerlijk
Het is in Peru regentijd en we zijn niet ver van de Peruaanse grens Ook wij hebben daar mee te maken. Heel vaak is het ’s morgens wat somber, later knapt het op en aan het eind van de middag wordt het donker. Vaak regent het ’s avonds of
’s nachts, dus voor ons niet echt storend. Ook zijn de temperaturen zo rond de 15°C.
De volgende dag rijden we met zijn allen naar de Kathedraal van Copacabana om onze campers te laten inzegenen. Bij de kerk staan allemaal stalletjes met bloemen, slingers en andere versierselen om je camper op te tooien. Wij zien een mooie Vlinder en slinger, die precies bij ons past. Daarna komt de “Padre”om al onze campers te zegenen. Sjaak vraagt een extra zegen voor de uitlaat.
Als dat allemaal gebeurd is, vertrekken we richting Peru.
ook wij worden gezegend
Peru Peru
